[سوره التوبة (9): آيه 100] - تفسیر نمونه جلد 8

آمده بود كه نشان مى‏دهد كه آنها نه يك قرب، بلكه قربها در آن مى‏جويند، و شك نيست كه" قرب" و" قربت" در برابر پروردگار به معنى نزديكى مكانى نمى‏باشد، بلكه نزديكى مقامى، يعنى رفتن به سوى او كه كمال مطلق است، و پرتوى از صفات جمال و جلالش را بر صفحه فكر و جان افكندن.

[سوره التوبة (9): آيه 100]

وَ السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهاجِرِينَ وَ الْأَنْصارِ وَ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسانٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ وَ أَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي تَحْتَهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها أَبَداً ذلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (100)

ترجمه:

100- پيشگامان نخستين از مهاجرين و انصار و آنها كه به نيكى از آنها پيروى كردند، خداوند از آنها خشنود و آنها (نيز) از او خشنود شدند، و باغهايى از بهشت براى آنان فراهم ساخته كه نهرها از زير درختانش جريان دارد، جاودانه در آن خواهند ماند، و از اين پيروزى بزرگى است.

تفسير: پيشگامان اسلام

‏
گر چه در باره شان نزول آيه فوق، مفسران روايات متعددى نقل كرده‏اند، ولى چنان كه خواهيم ديد هيچ كدام از آنها" شان نزول" آيه نيست، بلكه در واقع بيان مصداق و وجود خارجى آن است.

به هر حال به دنبال آيات گذشته كه بيان حال كفار و منافقان را مى‏نمود در آيه فوق اشاره به گروه‏هاى مختلف از مسلمانان راستين شده است و آنها را در سه گروه مشخص تقسيم مى‏كند.