1- آيات فوق در ضمن عبارات كوتاهى اين حقيقت را ثابت مىكند كه حق قانونگذارى مخصوص خدا است و هر كس بى اذن و اجازه و فرمان او اقدام به چنين كارى كند مرتكب تهمت و افتراء بر خدا شده است، زيرا همه روزيها و مواهب عالم از ناحيه او نازل گرديده، و در حقيقت مالك اصلى همه آنها خدا است، بنا بر اين او است كه حق دارد بعضى را" مجاز" و بعضى را" غير مجاز" اعلام كند، هر چند دستورهاى او در اين زمينه در مسير منافع و تكامل بندگان است و او كمترين نيازى به اين كار ندارد، ولى به هر حال صاحب اختيار و قانونگذار او است.مگر اينكه اجازه اين كار را در حدودى كه صلاح مىداند به كسى مانند پيامبر (ص) واگذار كند.چنان كه از روايات متعددى نيز استفاده مىشود كه پيامبر اسلام (ص) بعضى از امور را واجب يا حرام كرده است كه در زبان روايات به عنوان" فرض النبى"