آيه: 29 الَّذِينَ آمَنُواْ وَعَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ طُوبَى لَهُمْ وَحُسْنُ مَآبٍ - تفسیر نور سوره الرعد نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

تفسیر نور سوره الرعد - نسخه متنی

محسن قرائتی‏

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

آيه: 29 الَّذِينَ آمَنُواْ وَعَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ طُوبَى لَهُمْ وَحُسْنُ مَآبٍ

ترجمه:

كساني كه ايمان آورده و كارهاي شايسته انجام داده اند خوشا بحالشان و سرانجام نيكويي دارند.

نکته ها

مردم چهار دسته اند:.

الف : مؤمن ، كساني كه هم ايمان دارند و هم اعمالشان صالح است .

ب : كافر، كساني كه نه ايمان دارند و نه كارشان خوب است .

ج : فاسق ، كساني كه ايمان دارند ولي اعمالشان صالح نيست .

د: فاسق ، كساني كه ايمان ندارند ولي ظاهر كارشان خوب است .

((طوض )) يا مصدر است مثل ((بلاOي )) و يا مؤنث ((اطيب )) به معناي بهترين است . در آيه مصداق خاصي براي (بهترين ) بيان نشده تا شامل همه بهترين ها شود. و شايد رواياتي كه مي گويد: طوبي درختي است كه ريشه آن در خانه پيامبر (ص ) وعلي (ع) وشاخه هاي آن بر سر مؤمنين سايه افكنده ، (317) مثال و تجسمي باشد از اينكه همه پاكي ها و خيرات در گرو اتصال به رهبران آسماني است .

وقتي كوته فكران به پيامبر (ص ) انتقاد كردند كه چرا اين همه فاطمه زهرا3 را مي بوسي ? حضرت فرمود: زماني كه در شب معراج مرا به بهشت بردند، من از ميوه درخت طوبي خوردم و وجود فاطمه از آن نشأ ت گرفت و پديد آمد ومن هرگاه مشتاق بوي بهشت مي شوم دخترم فاطمه را بو مي كنم .. (318) كاميابي افراد بي ايمان و بدور از عمل صالح ، عمق و تداوم ندارد. چنانكه حضرت علي (ع) مي فرمايد: ((لا خف ص لذه من بعدها النار)) (319) در لذتي كه بعد از آن آتش باشد خيري نيست .

پيام ها:

1- زندگي شيرين دنيوي و عاقبت نيكوي اخروي در سايه ايمان و عمل صالح است . (الذين آمنوا... طوض ام و حسن ماب )

2- كاميابي هاي دنيوي در صورتي ارزش دارد كه همراه عاقبت اخروي باشد نه آنكه مانع آن گردد. (طوض ام و حسن ماب )


317-بحار، ج 8، ص 117وَ120
318-بحار، ج 8، ص 188
319-بحار، ج 41، ص 104

/ 44