در حسرت تجدد و ترقی نسخه متنی

از طرف ديگر وقتى بعضى از متفكرين، علم و تكنولوژى و علوم انسانى را دو روى يك سكه مى دانند كه آنها را نمى توان از هم تفكيك نمود، و وقتى تمدن جديد و علم و تكنولوژى آن محصول انسان جديد است و اين انسان جديد خود نتيجه ى انديشه ها و ارزشهاى جديد است. ديگر راهى باقى نمى ماند تا به تفكر و انديشه پرداخته شود. به عبارت ديگر چه تفاوتى بين اين ديدگاه ها با ديدگاه هاى ميرزا ملكم خان در عصر قاجارى وجود دارد؟ او هم مى گفت ما خيال مى كنيم كه درجه ترقى آنها [فرنگى ها] همان قدر است كه در صنايع ايشان مى بينيم و حال آنكه اصل ترقى ايشان در آئين تمدن بروز كرده است، و براى اشخاصى كه از ايران بيرون نرفته اند محال ممتنع است كه درجه ى اين نوع ترقى فرنگ را بتوانند تصور نمايند. متأسفانه جريان تجددگرايى هميشه چيزى را در مفهوم تجدد و ترقى، بديهى و مسلم تصور مى كند كه ممكن است براى خود اين جريان مسلم باشد، اما براى جامعه ايرانى آيا ضرورتاً و جبراً بايد بديهى و مسلم باشد؟ فقر تفكر، يكسان انگارى تحول انگارى تاريخى، اصالت بخشيدن به تقليد و تعطيلى باب تفكر و تعقل، همان اركانى است كه مانع از درك شرايط متفاوت تاريخى اين كشور و شهامت اين جريان در به كارگيرى عقل خويش براى فهم درست سير تحول تاريخى ايران در اين دويست سال اخير مى باشد.