در حسرت تجدد و ترقی نسخه متنی

اما با اين گفته ريچارد كاتم كاملاً موافق هستم كه «ناسيوناليسم در بهترين شرايط مى تواند ابزار پيشبرد هنجارهاى ليبرالى در ميان ملتى باشد كه سريعاً متحول مى شود ولو، از نظر تاريخى، اين ملت فاقد سنت هاى ليبرالى باشد.» جريان روشنفكرى ايرانى دقيقاً نمونه ى عينى اين ادعا است. چرا كه اين جريان از بدو تأسيس خود در پناه ملى گرايى ايرانى از اصلى ترين اركان نشر افكار و انديشه هاى ليبرالى غرب در ايران در قالب شعار تمناى تجدد و ترقى و أخذ تمدن فرنگى بود. بنابراين شعارهاى تجددطلبى، ملى گرايى و غرب گرايى همزاد جريان روشنفكرى در تاريخ تحولات دوران معاصر ايران هست كه دستاوردهايى را براى هويت و مليت ايرانى به همراه آوردند. هدف اصلى نوشته ى حاضر اين است كه با گذرى و نظرى به گذشته ى اين جريان، حقيقت و اركان اين شعارها را از سرچشمه ى پيدايش آن تجزيه و تحليل كند و به اين سؤال اساسى پاسخ دهد كه بين اين شعارها تناقض وجود دارد يا نه؟ به اعتقاد نويسنده، آشكار ساختن تناقض اين سه مفهوم كه تا به امروز نيز به عنوان شعار اصلى پيروان تجدد و ترقى و توسعه و اصلاحات در عمق جان جريان هاى متفاوت روشنفكرى اعم از دينى و غيردينى ريشه دارد راهگشاى مباحث جديدى است كه شايسته بود پيش تر از اينها در جامعه ى ايران بعد از انقلاب اسلامى مورد بحث و بررسى قرار مى گرفت.