لطفا منتظر باشید ...
نمى خواهم بگويم تعبير قرآن به گونه اى است كه اگر ما دليل قاطعى از روايات خودمان يا دليل قاطع
تاريخى داشته باشيم استثناپذير نباشد .تعبير قرآن كلى است و كلى قابل استثناست . غرض اين است كه در قرآن چنين مطلبى نيامده است و من هم الان
روى اين قضيه مطالعه خيلى دقيقى ندارم .
كلمه " حوارى "
هنوز ريشه اصلى كلمه " حوارى " براى من به دست نيامده است . غالبا در كتب اسلامى و تفاسيراين كلمه را
به اين شكل معنا كرده اند كه اصلا يك كلمه عربى است و از ماده " حور " است . يك معناى ماده " حور " حركت و
تردد است و يك معناى ديگر آن سفيدى است و بعضى به همين دليل گفته اند كه حواريين
" قصار " يعنى رخت شوى
بوده اند . در كتب تفسير ما اين مطلب زياد آمده است كه اينها رخت شوى بوده اند چون لباسها را تميز و
سفيد مى كردند و از اين جهت به اينها " حوارى " گفته شده است . ولى به احتمال زياد اين كلمه اصلا عربى
نباشد و ريشه عبرى يا سريانى داشته باشد
مخصوصا اگر عبرى باشد ممكن است يك وجه مشتركى با عربى داشته
باشد . ولى خيلى بعيد است كه كلمه " حوارى " عربى باشد
[ زيرا] كلمه " حوارى " به ظاهر يعنى در مقايسه با
لغات عربى به شكل جمع است
ولى در تعبيرات قرآن و حتى در تعبيرات حضرت رسول صلى الله عليه و آله كلمه
حوارى مفرد است و " ياى " اين كلمه ياى نسبت است . در بعضى از احاديثى كه از حضرت رسول صلى الله عليه و
آله نقل شده
چنين آمده است كه فلان كس حوارى من است
معلوم مى شود كه حوارى جمع نيست . جمع حوارى را
بايد بگوييم :حوارى ها و يا حواريين و اين با لغات عربى جور درنمىآيد .
