ترجمه الغدیر جلد 22

يا مصداق اين شعر است:

ما از كسانى كه ما را دوست ندارند، و لو در اوصاف، صفات، مقامى بسيار بزرگ داشته باشتد، بى نياز هستيم. هر كس از ما رو گرداند، همين دشمنى و رو گردانى، در تيره روزى او بس است و هر كس ما را از دست بدهد، ما نيز او را رها خواهيم كرد.

وانگهى، اين مرد، چه نوع تصوفى را برگزيده كه بر طبق آن مى خواهد از شيخ عارف الهى ما عيبجوئى كند؟ آيا مرادرش، آن مذهب باطل است كه با عقايد الحادى همچون حلول و وحدت وجود در آميخته است؟ مذهبى كه با تحريف و برون بردن كلمات از مواضع آن، از انواع طاعات شانه خالى مى كند، و روش شتابزده خود از آيه " و اعبد ربك حتى ياتيك اليقين پروردگارت را بندگى كن و بستاى، تا آنگاه كه ترا يقين برسد"برداشت غلط مى كند، و مسلم است كه شيخ بزرگوار ما، دانشمندى يگانه و عالمى ربانى است، كه دامنش از اين شركها پاك است و تصوف، مذهب باطلى است كه فقط انسانهاى گمراه بدان مى گروند.

و هر گاه مرادش از تصوف و عرفان، معرفت حق و پيدا كردن ذوق سليم و همان روشى كه دانشمندانى همچون شيخ بهائى و جمال الدين احمد بن فهد حلى و جماعتى از بزرگان علم چه پيش از آنها چه پس از آنها- داشته اند، ما بر آنيم
كه شيخ اردبيلى از اين طريقه عدول نداشته، و او از اين تهمت منزه بوده است، بلكه شايسته است او را در طريقه مشايخ عرفا بشمار بياوريم. و اما مطالبى كه در كتاب او " حديقه الشيعه " در نكوهش و آشكار كردن عيبهاى صوفيه مى بينيم، مسلما متوجه آن گروه از صوفيه است كه اوصافشان راذكر كرديم، اما اين سعيد نفيسى، حق و باطل را از تصوف و عرفان چگونه مى تواند بشناسد؟ و چگونه مى تواند مايه ورى و دانش شيخ اردبيلى را برتابد؟ آيا مى تواند تشخيص دهد يا نه؟ مى نمى دانم، اما خداوند بر ژرفاى جانها و سينه ها آگاه است و اين مرد، در پرتگاهى سقوط كرده و در جايى وارد شده كه توانايى آنرا نداشته. خداوند بر كسى كه خود را مى شناسد و از مرز خود تجاوز نمى كند، رحمت كند.