قاضى شرف الدين - ترجمه الغدیر جلد 22

قاضى شرف الدين

در گذشته بسال 1079 - هر گاه ديدگان ما مى دانست كه چه خواهد ديد، هرگز خود را به مخاطره نمى انداخت.
- نادانى و هوس تا جايى است كه شب ديجور را به صبح بيدارى برساند، اما عشق چيزى است كه پايان ندارد.
- اى دوست، آنكه يار خود را از پايان امور نترساند، دوست واقعى نيست.
- اين پاكيزگى جان، آنروز آشكار مى شود كه جانها از تن پرواز گيرد و عقلها برتابد و خونها ريزد.
- آنجا كه آهون آرميده اند و هواى ديدار بر مى انگيزند، خردمندان را به اختلاف و نفاق مى اندازد.
- از اين آهوان و دلبران ظاهر دورى كن، چرا كه در دوستى و مهر پايبند ميثاق و پيمان نيستند.
- اينان"معشوقان حقيقى" همچون ماه، آنجا كه به اوج تابندگى برسند، سرانجام به افول نمى گرايند.
- در شادابى، شاخه هاى درخت را مانند، لكن زيبايى ذاتى دارند، اما شاخه ها با برگها زيور مى يابند.
- هر چه از جفا شكايت كردم، پاسخ مى شنوم كه عشق دلبران زمينى، جز ستم و جفا نيست.
- و هر آنگاه كه از بيدارى شبانگاهان شكوه مى آغازم، گويندم كه ديده كدامين عاشق شبها خواب آرام دارد؟
- يا هر گاه مى گويم كه قطرات اشك بر چهره ام مى درخشد گويندآئين هلال ماه تابندگى است.
- روزگارى من اندوهى نداشتم. اين جدايى از معشوق است كه ديده و رخ مرابه حرمان گرفتار كرد.

پس از ابياتى به ابيات زير مى رسد.