لطفا منتظر باشید ...
مولى مسيحاى فسوى
متولد 1037 متوفى 1127 - از آن هنگام، كه نزديكان و يارانم از من جدا گشته اند، روى خوشى نديده ام. اى دوستان، با نابود كردنم از اين درد و رنج نجاتم دهيد.قصيده، با اين مطلع آغاز مى شود، و شاعر در آن مى گويد:
- فضل و برترى و كمال و دانشم، همه دست بدست داده، و مايه حرمان من شده اند.
- هر گاه روزگار، اوراق شعر مرا ورق زند، همه را همچون آيات لقمان و اشعار حسان خواهد ديد.
- آن دستى را كه- در جود و احسان- از باران پيشدستى داشت، برگردانم بسته است.
- روزگار، قامت چون الفم را، همچون نونى خميده كرده، و ايران را بر من، آتشگاه و نيران گردانده است.
- ديگر آرزوى بالا رفتن به ابر ندارم، ابرى كه نمى بارد، و هوس ماندن در زمينى كه مرا نمى نوازد، ندارم.
- چه كسى پيام مرا به باد شمال مى رساند؟ بادى كه از من مى گذرد، و احوالم را مى بيند، و فراموش مى كند.
- تا پيامم را به پيشگاه آن كسى ببرد، كه خداى، اطاعت او را بر جن و انس، واجب كرده است.
- به پيشگاه على مرتضى- صلوات الله عليه- ، آنكه ستايش او را، آيات قرآن و اسفار تورات در بر گرفته است.
- ديگر نه از باد شمال، براى نزديكى به آستانش استعانت خواهم گرفت و نه از پاهايم خوشا بر پلك ديدگانم كه خاكش را خواهد رفت.
- پروردگار يگانه و سبحان است، كه در كتاب خود، او را با رسول الله صلى الله عليه و اله برابر داشته است.
- كرمش بر همگان شامل است، و مقامش، از قله هاى بلند بالاتر، روى زمين را، از خون دلاوران كفر: رنگين ساخته است.
- بوجود او، دين خدا بخوبى پياده شده. و انتظام پذيرفته، و بادها آرام در حركت، و كفر، از شمشير خونريزش سرنگون و نابود است.
- شمشير او، همچون برق مى درخشد، و چون آتش شعله مى كشد، و همچون آب- كه از جويباران مى گذرد و از شاخساران مى ريزد- روان است.
- ذو الفقار حضرتش عليه السلام، زمانى كه در غلاف خود قرار گيرد، همچون آيات عذاب قرآن است، كه در ميان دو جلد جا داده شده است.
- در آن هنگام، كه همه مردم به بتها پناه مى بردند وبندگى مى كردند، او به رسول خدا اقتدا كرده بود.
