ترجمه الغدیر جلد 22

براى برزگداشت اين مزار مقدس، پاى مژگان را بعوض پاهاى خود، در اين درگاه بكار گير.
- آن ضريحى مقدسى را كه ماه را در برگرفته، كوههاى حلم و درياهاى جود را در خود دارد.
- وجه خدا را آنجا مى بينى، و شمشير خدا در آن قرار دارد.
- چرا كه امير همه مومنان- كه هر چه اراده كند در اختيار دارد- در اينجا آرميده است.
- هر كس با معرفت و شناخت كامل زيارت كند، چنانست كه خدا را در عرش زيارت كرده است.
- تو گويى كه در عرش خدا، نورى است كه آدم و حوا نيز از آن بر- نگرفته اند.
- هر گاه همه مردم برمهر على عليه السلام اجماع مى كردند، ديگر آتشى خدا نمى آفريد.
- همه فضلها در خلق و رفتار او متجلى است، و از وجود او سر چشمه مى گيرد.

"اين قصيده، 71 بيت است".

قصيده اى ديگر در مدح امير مومنان عليه السلام دارد، كه ابياتى از آن نقل مى شود:
- اى پيشوايى كه بر دگر مخلوقات، در اخلاق نيكو و در خلقت برترى دارى.
- تو همه دانشها را به چنگ آوردى، تا آنجا كه همه انواع آن، از تو ريشه مى گيرد.
- گفتار تو چنانست كه غالى"غلو كننده در محبت" تو، خود را در اينكه خدا بنامد، معذور ديده است.
- تو هم پيمان هدايتى، و به فرود آوردن دشمن در جنگ وفادارى، خير تو بر همگان گوارا است، و همه آنرا مى پذيرند.
- تو از اوان كودكى- آنگاه كه همه مشرك بودند- با پيامبر برگزيده خدا صلى الله عليه و اله، خدا را عبادت كرده اى.