ترجمه الغدیر جلد 22

اين مرواريد دندانهاى برشته كشيده تست كه لبخند مى زند، يا نرگس و يا گل با بونه در كنار درخت خوشبوى است.

و اين قصيده بسيار مفصلى است كه 129 بيت را در بر مى گيرد، و صاحب اعيان بر 69 بيت آن دسترسى پيداكرده، و پنداشته كه تمام قصيده است، و گفته است: قصيده او شامل 69 بيت است و آنگاه تعدادى از آن ابيات را ذكر كرده است.

از جمله اشعار اين شاعر اين ابيات است:
- هيچ گل را نبوئيدم، مگر آنكه اشتياق بر تو در من فزونى گرفت.
- هر چا كه شاخه اى از درخت جنبشى كند، گويا كه به سوى تو خم مى شود.
- تو چه مى دانى كه از چشمان تو، چه احساسى در من پديد آمده است.
- هر گاه تنم از تو دور است، دل و جان من پيش تو است.
- هر زيبايى و كمالى كه در مردم باشد، همه منسوب به تو است.
- جان من و هستى من. اى آرزو به كف تو است.
- آه، آرزومندم كه از باده لبانت سير اب مى شدم و شفا مى يافتم باز اشعارى با همين قافيه"روى" سروده است:
- باد صبا دامن گشود و منتشر شد، و خروس ناله سر داد، و جنبش نسيم،
شاخه درخت بان را به رقص آورد.
- برخيز تا روشنايى و فروغ اين چشم انداز را- كه طلا و نقره نثار مى كند- تماشا كنيم.
- هر گاه مجوس و مشركان، اين احوال را مى ديدند، به توحيد مى گرائيدند، و ازشرك بيزارى مى جستند.
- هر گاه به سوى ما گذر كنى، شادمان مى شويم. وچون در اين راه، روى در خاك كشى، زبان به درود و تحنيت بر مى گشائيم.

شيخ بهائى در كشكول خود ص 65، از پدر خود، بر همين قافيه، 18 بيت نقل مى كند، كه بيت نخستين آن اين است.
فاح عرف الصبا و صاح الديك