ترجمه الغدیر جلد 22

هيچ مرتبه اى نيست، جز اينكه در ميان مفاخر، فضل در آن ميان مقام شامخى دارد:
- چه خوش است آن زندگانى كه در كنار آن، دانش و نام نيك در صفحه روزگار جلوه گرى كند.
- شيفتگان دنيا، اگر چه روزگار درازى كامرانى كنند، سرانجام از بين مى روند، لكن نام نيك از جريده روزگار سترده نمى شود..
- پس اى كسى كه در صفاى عيش و لذت فرو رفته و آرميده اى، و از سر نوشتى كه بر تو فرمانروايى دارد، غفلت دارى.
- آنگاه كه جوانى با پيرى در هم آميخت، و سپاه پيرى بر رخسار آدمى حمله آورد.
- بر تو باد كه توشه پرهيز گاران به چنگ آورى، چرا كه اين پيامى، است كه پيامبر بشارتگر و بيم دهنده بر تو داده است.
- آنگاه كه دنيا بر تو سخت بگيرد و از تو روى برتابد، آن را نكوهش مكن، وآنگاه هم كه بر تو روى آورد، بدان كه هر دو حالت، زوال پذير است.
- هرگز پيروى از نفس و هواى نفس مكن، چرا كه ترا از راههاى هدايت منحرف مى سازد.
- همواره نفس را به صبر و شكيب سفارش كن، و او را پند بده كه نفس، سخت به بدى فرمان مى دهد، و در اين راه شتاب دارد.
- از دنيا، به قدر كفايت برگير، و عفاف، پيشه كن، كه همچون عفاف ياورى پيدا نمى شود.
- از روى عفاف، حرص ناپسند را به صبر جميل مبدل كن، كه اقامت در اين جهان اندك است.