ترجمه الغدیر جلد 22

و نيز قصيده ديگرى دارد كه در آن، پيامبر بزرگوار و وصى پاكش و خاندان اطهار- صلوات الله عليهم- را مدح گفته است. آغاز قصيده اين است:
- در لباس حرير آشكار شد، و سراسر هستى را عطرمشك و عنبر فرا گرفت.
- ما گفتيم كه آيا پيشانى تابناك تو نور فجر است كه همه چا پرتو افشانده، يا پرتو ماه درخشان است؟
- اين قد است كه اينچنين خم شده، يا شاخه درخت بانه است، و يا كه شاخ خيزران است؟
- بر فراز اين قد كشيده، ماهى تمام با فروغ خيره كننده اى مى درخشد، تو گويى كه ديباى گسترده اى جلوه مى كند.
- هان اى يوسف زيباى من،دل من ازآتش ذوق شعله مى كشد
- اى كه عشاق رادر كمند فتنه خود گرفته اى، تا كى به ستم تو گرفتار باشم؟

من در ميان مردم ياورى ندارم.

و در ضمن اين ابيات مى گويد:
- هر گاه اندكى از مهر مرا ضايع بگذارى، مرا محبت پيامبر، احمد، آن بهترين هدايتگر مردم بس است.
- اوست كه بر همه خلايق مبعوث گشته، و شفاعت كننده هدايت كننده
و بشارت بخش همه مردم است.
- و آيا اين آتشى كه در جان من سر مى كشد، فرو نشستنى است؟ من كه شيفته پيامبرى هستم كه بهترين آفريدگان است.
- اين مهر مرتضى، آن پاك بزرگوار و خاندان اوست، كه در دل من پاينده خواهد ماند.
- بواسطه اوست كه داود، در روز قيامت، از زبانه آتش سوزنده رهايى مى يابد.
- وهر بنده اى هم كه مهر پيامبر بشير و خاندانش را در دل داشته باشد، از آن آتش نجات خواهد يافت.