ترجمه الغدیر جلد 22

او بسال 1005 وفات يافته است. و اين خواننده است كه بر اساس شعرش مذهبش را بداند، و به ميزان توانائى او درشعر و قوت و ضعف كلامش پى ببرد، وى قصيده اى
در مدح پيامبر بزرگوار صلى الله عليه و اله دارد كه چنين آغاز مى شود:
- چرا من اين مايه شكوه را در تو مى بينم، و مهر و دوستى ات را در مكه به دل گرفتم؟
- آيا قصد خواهنده تو، دل ترا آرزو مى كند، تا ترا ببيند، لكن به آرزويش نمى رسد.
- و يا اينكه بر فراز شاخساران باغها، همچون كبوتران زارى مى كند، تا اينكه به مدح مى رسد و چنين مى گويد.
- خداى، با بعثت او، بر انگيختن پيامبران را بپايان رساند، و مهر ختام بر رسالت او گذاشت.
- اوست كه در قيامت، اول و آخر و بسنده و كافى است.
- نگهبانى و هدايت امت، و رهبرى مردم و عنايت، همه از اوست.
- به درگاه او، از روى اخلاص و فروتنى و چاكرى پناه ببر، تا كرامت ببينى.
- در حالى كه بر او توسل جسته و از در او حاجت مى خواهى، اشك خود را سيل آسا فرو بريز، تا از ملامت ديگران ترا نجات دهد.
- خود را در پناه او قرار بدهه، تا مگر از ظلم و ستم نجات يابى.
- تو بر سراى چنين وجود گرامى فرود آى، و بگو: اى كسى كه هر گونه بزرگوارى را در بر گرفته اى.
- تو آن كسى هستى، كه با جودت، ابرها و درياها را خجل كردى.
- تو آن كسى هستى كه در محشر، خدا داورى ترا درباره ما مى پذيرد.
- تو آن كسى هستى كه هر گاه نبودى، ديگر از عقيق و تهامه ذكرى
در ميان نمى آمد.
- توئى كه بى وجود تو، ديگر كسى هيج ديارى را آرزو نمى كرد.
- توئى كه بى وجود تو، ديگر كسى بر خاك حجاز بار سفر نمى بست.
- توئى كه هر كس دست ترا لمس كند، همه بيماريهايش شفا و بهبود مى بايد.
- تويى كه به حد اعلى جمال رسيده اى، و زيبائى و حسن در سيماى تو مى درخشد."قصيده 66 بيت"