بررسی نقش امام سجاد (ع) در رهبری شیعه نسخه متنی

بنى هاشم را ديدند كه براى زيارت قبر امام حسين(عليه السلام) به آن جا آمده بودند. سپس همگى به عزادارى پرداخته و با گريه و اندوه، مجلسى برپا داشتند كه دل ها را جريحه دار مى ساخت.(1) مورّخان، آن روز را بيستم صفر سال 61 هجرى، مصادف با اولين اربعين شهادت امام حسين(عليه السلام)دانسته اند.(2)

پس از چند روز عزادارى و تجديد پيمان با شهداى كربلا، كاروان به سوى مدينه حركت كرد.

كاروان امام حسين(عليه السلام) در اواخر رجب سال شصت هجرى(3) از مدينه خارج شده بود و پس از گذشت هفت ماه، باز مى گشت. خبر شهادت امام حسين(عليه السلام) و يارانش پيش از اين به مدينه رسيده و بنى هاشم عزادار بودند. امام سجّاد(عليه السلام) و اهل بيت(عليهم السلام)، رسالت پيام رسانى واقعه جانگداز عاشورا را در كوفه و شام، به خوبى انجام داده و مدينه آخرين پايگاهى بود كه بايد اين پيام را مى شنيد و براى هميشه در سينه خويش نگه مى داشت. امام سجّاد(عليه السلام)

1 . ابن طاووس، اللّهوف فى قتلى الطّفوف، ص 114.

2 . بعضى از محققان اين رخداد را موافق با واقعيات تاريخى نمى دانند، به ويژه آن كه مقدار مسافت طولانى مسير را كاروان نمى توانستند تا بيستم صفر 61 طى كنند. اما به نظر مى رسد كه با توجه به نقشه هايى كه برخى از پژوهشگران ترسيم كرده اند، وقوع چنين حادثه اى چندان استبعادى نداشته باشد. محقق عالى قدر حضرت آيت اللّه شهيد قاضى طباطبايى (ره) در تحقيقى گسترده، ضمن ارائه اسناد و مدارك، كوشيده است تا ثابت نمايد كه اين ملاقات و مجلس سوگوارى در نخستين اربعين شهادت رخ داده و كاملا با حقايق تاريخى و موقعيت جغرافيايى سازگار است. ر.ك.به: قاضى طباطبايى، تحقيق درباره اول اربعين حضرت سيد الشهداء(عليه السلام).)

3 . شيخ مفيد، الارشاد، ج 2، ص 34.