بغات و محاربان نسخه متنی

اوّل را تـشـجـيع مردم براى جنگ با على (ع ) به عهده گرفت ، در زمـانـى كـوتـاه طـلحـه و زبـيـر، عـايـشـه و اسـتـانـداران مـعـزول عـثـمـان كـه غـالبا از بنى اميّه بودند، و ديگر مخالفان آن حضرت (ع )، خود را به مكّه رسـانـيـدنـد. در ايـن مـيـان مـعـاويـه نـيـز كـه در شـام بـراى بـهـره بـردارى سـيـاسـى از قـتـل عـثـمان لحظه شمارى مى كرد پس را آماده مى ديد. امّا مى دانست كه اگر در آن زمان دست به عـمـلى بزند راه را براى خلافت طلحه و زبير باز مى كند. از اين رو تنها به تحريك آنها جهت تـصـرف بـصـره و جـنـگ بـا حـضـرت اكـتـفـا نـمـود و بـا ارسـال نـامـه و نـامـيـدن زيـبـر بـا عـنـوان ((امـيـرالمـؤ مـنـيـن )) نـوشـت كـه از اهل شام براى او بيعت گرفته است و او بايد قبل از على (ع ) عراق را بگيرد كه شام نيز براى او آمـاده شـده :^(102) زبـيـر نـيـز بـا رسـيـدن نـامـه خـوشـحال و مسرور و با آرزوى خلافتى كه در حكومت على (ع ) حتى به امارت بر استانى از آن نـرسـيـده بود در تدارك حمله به بصره برآمد. و با تاءكيدات عبداللّه بن عامر والى عثمان در بـصـره كـه وعـده صـد هـزار شـمـشـيـر آمـاده بـه او داده بـود^(103) اصـحـاب جمل به سوى بصره رفتند. عايشه رهبرى معنوى را به عهده گرفته بود و تا هنگامى كه شتر عـايـشـه پـى نـشده بود، جنگ جمل ادامه يافت .^(104) حفصه همسر ديگر پيامبر نيز براى حـركـت بـه بـصـره اعـلام آمـادگـى و همراهى نمود، ولى برادرش ، عبداللّه بن عمر، از رفتن او جلوگيرى كرد.^(105) همچنين عمّال عثمان مثل يعلى بن اميه و عبداللّه بن عامر و ديگران با مبالغى كه از محل خدمت خود سرقت كرده بودند، (يعلى بن اميه به تنهايى ششصد شتر خريد و در اخـتـيار سپاه گذاشت و ده هزار دينار نقدا پرداخت )^(106) تجهيزات و ساز و برگ جنگ آماده گرديد.

اصـحـاب جـمـل روانـه بـصـره شـدنـد و در بـيـن راه هـر جـا بـه طرفداران على (ع ) برخوردند قـتـل عـام مـى نـمودند تا اينكه وارد بصره شدند.عثمان بن حنيف استاندار منصوب على (ع ) را در بـصـره دسـتـگـيـر كـرده و به دستور عايشه تمامى موهاى سر و صورت او را كندند و از شهر اخـراجـش نـمـودنـد^(107) و بـه نقل مورخين اهل سنت هفتاد نفر را بدون هيچ جرمى كشتند. ابن جـوزى مـى نـويـسـد ((و نـهـبـوا بـيـت مـال البـصره وقتلوا سبعين رجلا من المسلمين بغير جرم فهم اوّل من قتل فى الاسلام ظلما)) بيت المال بصره را غارت كرده و هفتاد مرد را از مسلمانان بدون هيچ جرمى كشتند كه اين اوّلين كشتگان هستند كه در اسلام از روى ظلم كشته شدند.^(108) زمـانـى كـه خـبـر تـصرّف بصره به حضرت رسيد و وضعيّت عثمان بن حنيف را مشاهده كرد: با فـرسـتـادن امـام حـسـيـن (ع ) و عـمار به كوفه سپاهى 9 هزار نفرى تجهيز و به بصره عزيمت نمودند.

امـام سـعـى فـراوان كـرد تـا كـار به جنگ مسلحانه نينجامد و به صورت مسالمت آميز به پايان رسد. امام على (ع ) در بين راه نامه هايى به عايشه و طلحه و زبير نوشت كه در يكى از نامه ها چنين آمده است :^(109) به نام خداوند بخشنده مهربان از بنده خدا على اميرالمؤ منين به طلحه و زيبر و عايشه :

سلام عليكم اى طـلحـه و زبـيـر، شـمـا مـى دانـيـد مـن بـيـعـت (حـكـومـت ) را نـمـى خـواسـتـم تـا آنـكـه بـر مـن تـحـمـيـل شـد و شـمـا از كـسـانـى بـوديـد كـه بـه آن رضـايـت داديـد. اگـر بـا مـيـل خـود بـيـعـت كـرديـد پـس تـوبـه كـنـيـد و دسـت از ايـن عـمـل برداريد و اگر با اكراه بيعت كرديد به خاطر اظهار طاعت و كتمان معصيت باز بر شما حق دارم : و تو اى طلحه ، شيخ مهاجرين هستى و تو اى زبير تك سوار قريشى ترك اين كار براى شما آسان تر است از واقع شدن در آن و خروج از آن !

و تـو اى عـايـشـه از خـانـه خـود خـارج شـدى در حـالى كـه نـافـرمـانـى خـدا و رسول (ص ) كردى .

و دنـبـال كـارى آمـدى و طـلبش مى كنى كه از تو خواسته نشده است و گمان مى كنى كه اصلاح طلبى !

بـه مـن بـگـو: زنان را چه به سپاه و ميان مردان ظاهر شدن ! تو را چه به خون عثمان در حالى كه او از قبليه ((بنى اميه )) است و تو از ((تيم ))!

تـو تا ديروز مى گفتى كه ((نعثل )) (لقبى كه عايشه به عثمان داده بود) را بكشيد كه كافر شـده ! و امـروز آمـدى و خونخواهى مى كنى !؟ از خدا بترس و به خانه خود باز گرد و حجاب و پوشش خود را مراعات كن والسلام .^(110)