بغات و محاربان نسخه متنی

و دوستان خويش را تحت عنوان ((امر به معروف و نهى از منكر)) دعوت به قيام و شورش نمود و خطاب به آنان گفت :

پـس از حـمـد و ثـنـا، سـوگند به خدا كه سزاوار نيست گروهى كه به خداى بخشايشگر ايمان دارند و به حكم قرآن مى گروند دنيا در نظرشان از امر به معروف و نهى از منكر و گفته به حـق مـحـبـوب تـر بـاشد، اگر چه اينها زيان آور و خطرزا باشد. چرا كه هر كس ‍ در اين دنيا در خـطر و زيان افتاد پاداشش در قيامت خشنودى حق و جاودانى بهشت است . برادارن ، بيرون بريد مـا را از ايـن شـهـر سـتـمـگـرنـشـيـن بـه نـقـاط كـوهستانى يا بعضى از اين شهرستان ها، تا در مقابل اين بدعت هاى گمراه كننده قيام كنيم و از آن ها جلوگيرى نماييم .

با اين سخنان روحيه آنها آتشين تر شد. از آنجا حركت كردند. دست به طغيان و انقلاب زدند امنيت راه هـا را سـلب كـردنـد، غـارتـگـرى و آشـوب را پيشه ساختند^(126) مى خواستند با اين وضـع دولت را تـضـعـيـف كـنـنـد و حكومت وقت را از پاى در آوردند.اينجا ديگر جاى گذشت و آزاد گـذاشـتـن نـبـود زيـرا مـسـئله اظـهـار عـقـيـده نـيـسـت ، بـلكـه اخـلال به امنيت اجتماعى و قيام مسلحانه عليه حكومت شرعى است . لذا على (ع ) آنان را تعقيب كرد و در كـنـار نـهـروان بـا آنان رودررو قرار گرفت . امام على (ع ) خطابه خواند و نصيحت كرد و اتمام حجت نمود. آنگاه پرچم امان را به دست ابوايوب انصارى داد كه هر كس در سايه آن قرار گـرفـت در امـان اسـت . از دوازده هزار نفر، هشت هزار نفرشان برگشتند و بقيه سرسختى نشان دادند و به سختى شكست خوردند و جز معدودى از آنان باقى نماند.

اهـميّت عمل فوق العاده على (ع ) در نبرد با اين گروه ، در بيانات نورانى حضرت پيداست كه بـعـد از تـار و مار كردن آنها فرمود: چشم فتنه را در آوردم ! غير از من احدى جرئت چنين كارى را نـداشـت ، پـس از آنـكـه مـوج درياى تاريكى و شبهه ناكى آن بالا گرفته بود و ((هارى )) آن فزونى يافته بود.

عـلى بـه عـنـوان يـك افـتـخـار بـزرگ براى خود مى گويد: اين من بودم و تنها من بودم كه خط بـزرگى كه از ناحيه اين خشكه مقدسان به اسلام متوجه مى شد درك كردم . پيشانى هاى پينه بـسته و جامه هاى زاهد مآبانه و زبان هاى دائم الذكرشان و حتى اعتقاد پابرجاى شان نتوانست مـانـع بـصـيـرت مـن گـردد! مـن بودم كه فهميدم اگر اينها پا بگيرند همه را به درد خود مبتلا خـواهند كرد و جهان اسلام را به جمود و ظاهر گرايى و تقشّر و تحجرى خواهند كشانيد كه كمر اسلام خم شود.^(127) ايـن گـونه كسان را تنها افراد معتقد به خدا و اسلام جرئت مى كنند بكشند و در ميان معتقدين غير از على (ع ) و بصيرت على (ع ) و ايمان نافذ على (ع ) احدى از مسلمانان به خود جرئت نمى داد كـه بـر روى ايـنـهـا شـمـشير بكشد. از اين رو، عمل على (ع ) راه حكام بعدى را هموار كرد كه با خـوارج بـجـنـگـنـد و در حـقـيـقـت سـيره على (ع ) راه را براى ديگران نيز باز كرد كه بى پروا بتوانند با يك جمعيت ظاهر الصلاح و مقدس مآب ديندار ولى احمق پيكار كنند.

4 ـ عصر اما حسن مجتبى :

پس از شهادت امام على (ع )، بار امامت و رهبرى بر دوش امام حسن (ع ) قرار گرفت ، امام حسن (ع ) كـه خـود در صـحـنـه هـاى نـبـرد عـليـه بـغـات و آشـوبـگـران جـبـهـه هـاى جـمـل و نـهروان و صفين به نبردپرداخته بود از توطئه فتنه جويان بى اطلاع نبود. باغيان و شـورشـيـان مـوقـعـيـت را مناسب ديده و بر شرارت خويش افزودند و چراغ سبزهايى به معاويه نـشـان دادنـد و مـعـاويـه نـيـز فـرصـت را مـنـاسـب ديـد، بـا وعـده و وعـيـد مـزدورانـى را در قـابـل جـاسـوس ، بـه كـار گرفت تا دست به شايعه افكنى و فتنه انگيزى و تضعيف روحيه بـزنـنـد و جـنـگ روانـى را به راه بيندازند و زمينه را براى شورش هاى پراكنده فراهم آورند. بـقـايـاى جـمـل و نـهـروان و صـفين نيز به گرد هم جمع شده و در جهت زمين گير ساختن نيروهاى وفادار به امام حسن (ع ) تلاش گسترده اى كردند.

امام حسن (ع ) در آغاز امامت خود، سيره پدر را درپيش گرفت و با گردآورى نيروهاى با صلاحيت وفـادار، تـصميم بر ادامه پيكار با معاويه گرفت .^(128) اما پس از گذشت شش ماه به ايـن نـتـيـجـه رسـيـد كه با اين نيروها توان مقابله نظامى وجود ندارد و در صورت ادامه جنگ با مـعـاويـه ، هـمـه نـيـروهاى مؤ من و وفادار و نيرومند كشته خواهند شد و نتيجه به نفع دشمن تمام خـواهـد شـد عالمان دين دار و يارانى كه