بغات و محاربان نسخه متنی

نـگـر و يـا شـعـارهـاى دروغـيـن اصـلاح طـلبـىِ عـده اى دنـيـا پـرسـت اغـفـال شـده و عـليه حكومت اسلامى و حاكم آن دست به نافرمانى و طغيان و يا شورش زده است ، مـسـتـوجـب مـجـازات مـى شـود؛ زيرا بر اساس شرع حق چنين عملى را نداشته و دعوت به صلح و آرامش را اجابت نكرده و در عوض بيانِ نظرات از طريق روش صحيح و نصيحت و خيرخواهى ، عَلَم مـخـالفـت بـرافـراشـتـه و زمـينه را براى دشمنان حاكميّت اسلام فراهم ساخته است ، امّا مسلمان بـودنـش از يـك سـو، و جـاهـل و يـا غـافـل بـودنـش و انـگـيـزه اصلاح طلبى ـ و به تعبير روز، شـرافـتـمـنـدانه اش ـ سبب مى شود كه در برخورد با او ارفاقى را در نظر بگيرند. اين نحوه بـرخورد، از امتيازات دين مبين اسلام است كه به حكومت هايى كه با نام او در زمين ايجاد گرديده تـوصيه مى كند كه در برخورد با مخالفان از طريق انصاف و عدالت و در برخى موارد امتنان و كرامت و بزرگوارى خارج نشود.

دوّم ـ جـارى كـردن حـكـم بـاغى در مورد وى به عنوان جرم بغى ، در حقيقت ارفاقى به وى است ؛ چرا كه در غير اين صورت ، به عنوان مفسد فى الارض و يا به عنوان محارب مؤ اخذه خواهند شد و در مـيـان مجازات هاى اسلامى ، سخت ترين مجازات ، حدّ محارب مى باشد. با توجه به اين دو مقدّمه احكام برخورد باغيان را بيان مى كنيم :

احكام باغيان به دو دسته تقسيم مى شود:

1 ـ قبل از شورش مسلحانه و اقدام به جنگ .

2 ـ بعد از شورش مسلحانه و اقدام به جنگ .

1 ـ قبل از اقدام به جنگ

اول :تجمع وبيان عقايد خود وتبليغ اهداف ونظراتى كه دارند،براى آنها جايزاست .

مرحوم كاشف الغطاء مى گويد: ((نبايد بر كسى كه در ضمير و درون خود بغى را پنهان داشته و چـيـزى اظـهـار نـمـى دارد و يـا فـقـط اظـهار عدم اطاعت و بغى به صورت زبانى مى كند مورد تعرض قرار گيرد)).^(205) البـتـه اگـر اين عمل تحت عنوان ديگرى جرم باشد، حكومت اسلامى با او مقابله خواهد كرد؛ چنان كـه سـايـر دولت ها چنين فردى را با عنوان مجرم سياسى تحت تعقيب قرار مى دهند. همچنين اگر تـبـليغات خطرناك بوده و براى نظام اسلامى در حدّ براندازى و سرنگونى باشد، به عنوان شـروع بـه مـحـاربـه ^(206) و يـا بـغـى مـى تـوان او را مـشـمـول مـجـازات مـحـاربـه و يـا مـجـازات تـعـزيـرى ^(207) مثل حبس و توقيف و يا مجازات هاى ديگر دانست :

آيـة ا... سـيـد اسـمـاعيل صدر مى گويد: آزادى اجتماع و تبليغ و نرمش تا زمانى است كه خطرى بـراى نـظـام اسـلامـى و مـسـلمـانـان در بـر نـداشـتـه بـاشـد، امـّا در صـورتـى كـه نـرمـش در مـقـابـل بـاغـيـان مـوجـب تـقـويـت اهـل بـغـى و تـضـعـيـف اهـل حـق شـود، نـرمـش در مقابل آنان جايز نيست ^(208) و از نظر حقوق اجتماعى تا زمانى كه دست به شورش نزده انـد، مـانـنـد سـايـر شهروندان از حقوق و آزادى برخوردار هستند. سيره على (ع ) در برخورد با مخالفان اين گونه بوده است .

دوم ـ داراى مسئوليت جنايى و مدنى است :

عـلامـه حـلّى پـس از ذكـر مـسـئوليـت بـاغـى ، در مـورد ضـمـان اموال و يا نفوسى كه قبل از جنگ تلف نموده است ادعاى اجماع مى نمايد.^(209) عبدالقادر عوده ، يكى از صاحب نظران در اين مورد، چنين مى گويد:

اگـر شـخـص (مـنـظـور بـاغـى اسـت ) در گـفـتـار و يـا دعـوت خـود قـبـل از شـورش مـسلحانه اقدام به جنگ ، با نصوص شرعى مخالفت كند، نسبت به جرم خود به عـنـوان جـرم عـادى مـجـازات مـى شـود: اگـر قـذف كـنـد حد مى خورد و اگر دشنام دهد تعزير مى شود.^(210) سوم ـ داراى حق استفاده از مجامع عمومى است :

هـنـگـامـى كـه خـوارج زبـان به اعتراض عليه امام على (ع ) گشودند، با قراردادن اين حق حقوق مخالفان خود را بر شمرد و فرمود ((لانمنعكم مساجد اللّه ان تذكرو فيها اسم اللّه )) ما شما را از حـضـور در مساجد منع نمى كنيم . مسجد در دين اسلام مظهر مجامع عمومى است و على (ع ) با اين جمله ، حق استفاده از مجامع عمومى را جزو حقوق آنها اعلام نمود.^(211)