امـنـيـت واژه اى عـربـى اسـت كـه ريـشـه آن ((اءَمـْن )) و مـاضـى آن (اءَمـِنَ)) به معنى : ((نا ترس گرديد))^(393) مى باشد.يكى از نويسندگان در مورد تعريف امنيت چنين مى گويد:مـفـهـوم امـنـيّت ، مصونيّت از تعرّض و تصرّف اجبارى بدون رضايت است ، و در مورد افراد به مـعـنى آن است كه هراس و بيمى نسبت به حقوق و آزادى هاى مشروع نداشته باشد و به هيچ وجه حقوق آنان به مخاطره نيفتد و هيچ عاملى حقوق مشروع آنها را تهديد ننمايد.^(394) امـنيت در اسلام يكى از بزرگ ترين نيازها دانسته شده است . اين معنى را مى توان در حكومت خود را ـ كه هدف تمام حكومت هاى صالح است ـ امنيت يافتن ستمديدگان برمى شمرد.^(395) در حـديـثـى آمده ((مسلمان را نترسانيد؛ زيرا ايجاد وحشت در مسلمانان ظلمى است بس بزرگ !)) از پـيـامـبـر اكـرم نـقـل گـرديـده اسـت كـه حـضـرت فـرمود ((هر كس به مسلمانى نگاه كند و هدفش تـرسـانـدن او بـاشـد روز قـيامت كه هيچ پناهى غير از پروردگار نيست خداوند نيز او را خواهد ترساند.))^(396) موضوع امنيت را در دو بعد فردى و اجتماعى مى توان بررسى كرد:در مـقـوله امـنيت فردى ، اسلام تا آن جا پيش رفته كه خون كسى كه جان ديگرى را تهديد كرده مـباح دانسته و تعرض به امنيت خانه همسايه را، حتى اگر با نگاه كردن باشد، مجوّز دفاع تا سر حدّ آسيب رساندن و حتّى قتل مى داند.ايـن قـسـم امـنـيـت در مـورد آبـروى افـراد، امـوال و حقوق فردى ديگر آنها نيز مورد تاءكيد قرار گـرفـتـه و مـختل كننده آنها به مجازاتى همچون حدّ قذف ، حدّ سرقت و يا تعزير در امور ديگر تحديد شده است .امّا در جنبه امنيت اجتماعى كه لازمه سعادت اجتماع است ، اين اهميت دو چندان شده و تا آنجا كه براى مـخـتـل كـنـندگان آن سخت ترين مجازات در حدود اسلام تعيين شده است كه در تفسير آيه محاربه بـيـان شـد و بـنـابـر آيـه شـريـفـه عـمـل آنـهـا جـنـگ بـا خـدا و رسـول تـلقـى گـرديده و بر خلاف بقيّه حدود كه بعد از اجراى حدّ مجازات اخروى از مرتكب آن عـمـل بـرداشـتـه مـى شـود اجـراى ايـن حـدّ را تـنـهـا مـجـازات دنـيـوى آن عـمـل دانـسـته و مجازات آخرت را نيز در انتظار اين مجرمان مى داند؛ ((ذلك لهم خزىٌ فى الدُّنيا و لَهم فى الا خرةِ عَذابٌ عَظيمٌ))^(397) فـقها نيز موضوع اصلى براى حكم محاربه را سلب امنيت عمومى با استفاده از سلاح با استفاده از سـلاح و زور و قـدرت آرامـش جـامـعـه را بـه هـم مـى زنـنـد، از مـصـاديـق حـقـيـقـى مـحـارب مـى شـمـرنـد،^(398) كه بحث آن در فصل هاى گذشته بيان گرديد و به جهت اختصار به آن نمى پردازيم .قـانـونگذار در ماده 196 و 183 قانون مجازات هاى اسلامى به سلب امنيت و آزادى با استفاده از سلاح اشاره و آن را محاربه دانسته است و در تبصره 2 جنبه عمومى آن را مورد تاءكيد قرار داده اسـت : ((هـر كـس كـه بـراى ايـجـاد رعـب و هراس و سلب آزادى و امنيت مردم دست به اسلحه ببرد، مـحـارب مـى بـاشـد. و هـمـچـنـان كـه در تـبـصـره 1 آمـده : مـيـان سلاح سرد و گرم فرقى نيست .))^(399)
لطفا منتظر باشید ...
