به كام من بر، يك چند گشت گيهان بود هزاردستان بد در سخن مرا و چو من مرا چو كان بدخشان بد اين دل دانا شكفته بود همه بوستان خاطر من نه ديده ام به ره چهره اى شدى گريان نبد مرا دل و دين كز دو چشم و زلف بتان به گرد من بر، خوبان همه كشيد رده مرا نيارست آمد عدو به پيرامن كنون چه دانم گفتن ز كامرانى خويش كسم ندانست آن روزگار قيمت و قدر به سايه ى پدر اندر نهاده بودم رخت بدين زمانه مرا روزگار چونين گشت طمع به نان كسانم نبد كه شمس و قمر به خوى ديرين گيهان شكست پيمانم ز كين كيوان باشد شدن به سوى نشيب زمانه كرد چو چوگان، خميده پشت و نژند بگشت بر سر خون من آسياى سپهر بگشت گردون تا بستد از من آن كه مرا كه را به گيتى سير بهار و بستانى استز رنج و دردم آسوده بود تن، كه مرا ز رنج و دردم آسوده بود تن، كه مرا
كه با زمانه مرا عهد بود و پيمان بود نه در هزار چمن يك هزاردستان بود سخن بدو در، چون گوهر بدخشان بود حسود را دل از انديشه سخت پژمان بود نه خاطرم ز غم طره اى پريشان بود همه سرايم زين پيش، كافرستان بود تو گفتى انجم بر گرد ماه تابان بود كه از سرشك غم او را به راه طوفان بود كه هرچه گفتم و گويم هزار چندان بود كه اين گرامى گوهر نهفته در كان بود پى دو نان نه مرا ره به كاخ دونان بود بدان زمانه مرا روزگار چونان بود به خوان همت من بر، دو قرصه ى نان بود هميشه تا بود، اين خوي، خوى گيهان بود مرا كه اختر والا فراز كيوان بود مرا كه گوى زمانه به خم چوگان بود فغان من همه زين آسياى گردان بود شكفته گلبن و آراسته گلستان بود مرا ز رويش سير بهار و بستان بودبه رنج دارو بود و به درد درمان بود به رنج دارو بود و به درد درمان بود
لطفا منتظر باشید ...
