بر تختگاه تجرد، سلطان نامورم من اين عالم بشرى را من زاده ى گل و خاكم سلطان ملك فنايم، منصور دار بقايم موجود و فانى في الله، هستي پذير و فناخواه فرزند ناخلف نفس فرمان من برد از جان آنجا كه عشق كشد تيغ، بي درع و بي زر هم من پيش خزان جهالت واسفند ماه تحير غير از فنا نگرفتم زين چيده خوان ملون از كيد مادر دنيا، غار غمم شده مأوا مدح ستوده ى گيتى صد ره بگفتم، ازيرا اى دستگير فقيران واى رهنماى اسيران بال و پريم دگر ده، جاييم خرم و تر دهبر من ز عشق هنر بخش، وز فقر تاج و كمربخش بر من ز عشق هنر بخش، وز فقر تاج و كمربخش
با سيرت ملكوتي، در صورت بشرم من ليكن ز جان و دل پاك از عالم دگرم من با ياد هوست هوايم، وز خويش بي خبرم من هم آفتابم و هم ماه، هم غصن و هم مرم من زيرا به تربيت او را فرمانروا پدرم من وآنجا كه فقر زند كوس، با تيغ و با سپرم من خرم بهار فضايل واردى مه هنرم من زيرا به خانه ى گيتي، مهمان ماحضرم من مر خسرو علوى را گويى مگر پسرم من از قاصد ملك العرش صد ره ستوده ترم من راهي، كه با دل ويران ز آن سوى رهگذرم من زيرا در اين قفس تنگ، مرغى شكسته پرم مناى پادشاه اربخش لطفي، كه بي ارم من اى پادشاه اربخش لطفي، كه بي ارم من
لطفا منتظر باشید ...
