ولايت فقيه در عصر غيبت - اندیشه سیاسی محقق کرکی نسخه متنی

‌
نتيجه مىگيرد كسانى كه بدون آن‏كه اهليت امامت و خلافت را داشته باشند، عهده‏دار آن مىشوند، به خودِ خداوند، پيامبر و امام و مردم و نيز منصب امامت ظلم روا داشته‏اند و مستحق لعن و نفرين‏اند1.

جوهره اين نظريه در انديشه عصر غيبت نيز اثر مىگذارد و وى بر اين اساس مبناى مشروعيت حكومت را نص مىگيرد.

كركى هم‏چنين نظر جدايى دين از سياست و دنيوى بودن امامت را رد مىكند و مىگويد: نمىتوان گفت كه مردم در امور دنيا احتياج به حكومت و رهبر دارند و حكومت امرى دنيوى است، زيرا اكثر امور شرعى نيز متعلق به نظام زندگى و دنياى مردم‏اند؛ مثلاً عزل و نصب قضات، امرى شرعى، اما متعلق به دنياى مردم است. به نظر وى پيامبر براى هدايت اخروى و دنيوى مردم مبعوث شده و عبادات، مربوط به آخرت و بقيه احكام اسلامى متعلق به دنياى مردم است كه بعد از پيامبر برعهده مردم گذاشته شده و تنها كسانى مىتوانند عهده‏دار آن شوند كه از پيامبر اذن داشته باشند و غير از اين، هركس اين منصب را اشغال كند ظالم است2.

ولايت فقيه در عصر غيبت

از نظر شيعه مسئله حكومت در عصر حضور ائمه كاملاً روشن است و ترديدى در مشروعيت حكومت معصوم و نفى مشروعيت حكومت‏هاى ديگر نيست، اما در عصر غيبت، موضوع به اين روشنى نيست. اغلب فقها و علما به‏طور صريح و مفصل به اين بحث نپرداخته‏اند. شايد به اين علت كه احتمال ايجاد حكومتى شيعى در عصر غيبت را بسيار بعيد

1. همان، ص 70.

2. همان، ص 68.