تفسیر هدایت جلد 15

سرنوشت ساز بين ياران و پيامبران خدا (حزب او) و ياران و پيشروان باطل (حزب شيطان) مى‏شود كه خداوند آن دو را از يكديگر متمايز سازد و جدا كند و به هدف اصلى از زندگى دنيايى ما كه همان آزمون است، تحقّق مى‏بخشد.

«وَ لِيَعْلَمَ اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ وَ رُسُلَهُ- تا خداوند بداند چه كسى به او و پيامبرانش يارى مى‏كند.»

از مجاهدانى كه براى تحقق بخشيدن غايت و مراد رسالتها كه همان بر پا داشتن قسط و عدل است مى‏كوشند. آرى، شمشير وسيله اين كار است، امّا بازوهاى شمشير زن مجاهدان است كه شمشير را حمل مى‏كند و به وسيله آن با دشمنان مى‏جنگد، پس كسى نپندارد كه يارى خداوند به دين خود همواره به صورت غيبى و پنهانى روى مى‏دهد. و مجاهدان اين غايت و مراد را والاترين منظور و مقصود مى‏شمارند زيرا بزرگترين هدفهاى آنان رسيدن به خرسندى خداى سبحان است كه جهاد نزديكترين راه آن به شمار مى‏آيد.

يارى دادن راستين و حقيقى به حق تنها به صرف پيوستن به صفوف مؤمنان، و برداشتن شمشير و جنگيدن تحقيق نمى‏يابد، هرگز ... اين فقط مظهر و نمادى است مطلوب، بلكه مهم، در كنار و همراه با اين امور آن است كه انگيزه‏هاى توحيدى از سر چشمه ايمان به خدا جارى شده باشد، از اين رو است كه پروردگار ما گفت:

«بِالْغَيْبِ- به ناديده (و اعتقاد به غيب)،» امّا كسى كه به انگيزه‏ها و هدفهاى مادى و مصلحتى، يا براى آن كه ديگران بدو يارى دهند، يا براى هر چيز ديگر به مؤمنان مى‏پيوندد و همراه آنان مى‏جنگد، به غيب كه همان خرسندى خدا و بهشتهاى اوست پيوندى نمى‏يابد و اين آيه شامل حال او نمى‏شود ... از چيزهايى كه انگيزه‏ها و هدفهاى انسان را ناب و زدوده از اغراض مى‏كند، علم اوست به اين كه وى به ذاتى ناتوان و خوار يارى نمى‏كند، و براستى خداى تعالى از روى نياز و ناتوانى وى را به نصرت و يارى دادن فرا نخوانده تا وى بها و اجرى در مقابل آن يارى طلب كند و پس از پيروزى