سوره الممتحنة (60): آيات 1 تا 6 - تفسیر هدایت جلد 15

سياق آيات به سخن گفتن درباره زنان مهاجر كشيده مى‏شود، شايد از آن رو كه عرفا زن به شوهر ملحق مى‏شود در حالى كه رابطه دين نزديكتر از رابطه همسرى است، و چنين بود كه زن شوهر خود را رها مى‏كرد تا به همدينان خود بپيوندد، اما قرآن امر مى‏كند كه صداقت اين چنين زنى را بيازمايند، اگر معلوم شد كه اين پيوستگى بر اثر ايمان است آن گاه از شوهر خود جدا مى‏شود، و از سويى ديگر اگر مردى ايمان آورد جايز نيست كه به همسرى با زن كافر خود ادامه دهد.

قرآن پس از بيان پاره‏اى از احكام مربوط به اين جدايى شرايط بيعت زنان را بيان مى‏كند كه مهمترين آنها ترك شرك است (يعنى رها كردن هر حاكميتى كه مخالف حاكميّت خدا باشد) و امانتدارى در مال و ناموس و نگهدارى فرزندان، و پرهيز از اتّهام وارد شدن بدو از طرف هر كس (كه ظاهرا به امانت و درست بودن نسب مربوط مى‏شود)، و فرمانبردارى از رهبرى.

پروردگار در پايان اين سوره ضرورت فرمانبردارى از رهبرى شايسته را به ما يادآور مى‏شود و ما را از پيروى رهبريهاى گمراه كننده بازمى‏دارد.

سوره الممتحنة (60): آيات 1 تا 6

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‏

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا عَدُوِّي وَ عَدُوَّكُمْ أَوْلِياءَ تُلْقُونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَ قَدْ كَفَرُوا بِما جاءَكُمْ مِنَ الْحَقِّ يُخْرِجُونَ الرَّسُولَ وَ إِيَّاكُمْ أَنْ تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ رَبِّكُمْ إِنْ كُنْتُمْ خَرَجْتُمْ جِهاداً فِي سَبِيلِي وَ ابْتِغاءَ مَرْضاتِي تُسِرُّونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَ أَنَا أَعْلَمُ بِما أَخْفَيْتُمْ وَ ما أَعْلَنْتُمْ وَ مَنْ يَفْعَلْهُ مِنْكُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَواءَ السَّبِيلِ (1) إِنْ يَثْقَفُوكُمْ يَكُونُوا لَكُمْ أَعْداءً وَ يَبْسُطُوا إِلَيْكُمْ أَيْدِيَهُمْ وَ أَلْسِنَتَهُمْ بِالسُّوءِ وَ وَدُّوا لَوْ تَكْفُرُونَ (2) لَنْ تَنْفَعَكُمْ أَرْحامُكُمْ وَ لا أَوْلادُكُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ يَفْصِلُ بَيْنَكُمْ وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ (3) قَدْ كانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْراهِيمَ وَ الَّذِينَ مَعَهُ إِذْ قالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَآؤُا مِنْكُمْ وَ مِمَّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ كَفَرْنا بِكُمْ وَ بَدا بَيْنَنا وَ بَيْنَكُمُ الْعَداوَةُ وَ الْبَغْضاءُ أَبَداً حَتَّى تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَهُ إِلاَّ قَوْلَ إِبْراهِيمَ لِأَبِيهِ لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَكَ وَ ما أَمْلِكُ لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ شَيْ‏ءٍ رَبَّنا عَلَيْكَ تَوَكَّلْنا وَ إِلَيْكَ أَنَبْنا وَ إِلَيْكَ الْمَصِيرُ (4)

رَبَّنا لا تَجْعَلْنا فِتْنَةً لِلَّذِينَ كَفَرُوا وَ اغْفِرْ لَنا رَبَّنا إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (5) لَقَدْ كانَ لَكُمْ فِيهِمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كانَ يَرْجُوا اللَّهَ وَ الْيَوْمَ الْآخِرَ وَ مَنْ يَتَوَلَّ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ (6)