دشمن من و دشمن خود را به دوستى مگيريد - تفسیر هدایت جلد 15

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

تفسیر هدایت - جلد 15

سیدمحمدتقی مدرسی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

4 [اسوة]

به ضمّ يا كسر همزه: پيشوا، و تأسيت به و أتسيت به: به او اقتدا كردم (و او را نمونه و پيشواى خود قرار دادم). راغب در المفردات خود افزوده است: و آن حالتى است كه انسان در پيروى از كسى چه زيبا و چه زشت و چه مفيد يا زيانبخش باشد در پيش مى‏گيرد.

دشمن من و دشمن خود را به دوستى مگيريد

رهنمودهايى از آيات

براى آن كه نفس مؤمن تكامل يابد و از شايبه‏هاى شرك و شك زدوده شود، و از عوامل تأثير گذارى مادّى فراتر رود، و در نتيجه براى ديدار خداوند و رسيدن به بهشتها و خشنودى او آماده شود، بايد در آزمايش دوستى موفق گردد و روابط او تنها و تنها به سبب ايمان باشد، و اين امر، او را به گسستن رشته‏هاى دوستى از نزديكترين خويشاوندانش فرا مى‏خواند، از اين رو با كشش عواطف پوينده خود نسبت به آنان مقاومت مى‏ورزد و عواقب مضاعف جدايى از آنها و فشارهاى زندگى بدون آنها را تحمّل مى‏كند.

اين از دشوارترين چيزهايى است كه انسان در معرض آن قرار مى‏گيرد، امّا قرآن آن را به نحو اساسى چاره مى‏كند، چنان كه اين امر دشوار در نفوس مؤمنان آسان مى‏شود، و آنان را براى گذراندن موفقيّت آميز امتحان به پيش مى‏راند، با بيان حقايق زيرين:

نخست

اين كه كافران هيچگاه مؤمنان را دوست ندارند، بلكه عليه آنان در دل خود كينه و دشمنى مى‏ورزند، و اگر گاه به دوستى تظاهرى كنند فقط به علّت اسباب و شرايط و مصلحتهايى است، و آنجا كه نتوانند نسبت به مؤمنانى كه

/ 455