تفسیر هدایت جلد 15
لطفا منتظر باشید ...
«وَ قَفَّيْنا بِعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ وَ آتَيْناهُ الْإِنْجِيلَ- و عيسى بن مريم را از پى آنان روانه كرديم و به او انجيل را داديم،» و انجيل مغاير با آن رسالتها نيست، بلكه متضمن همان مفاهيم و ارزشهاست، جز اين كه نژادپرستىاى كه بنى اسرائيل پيش از نزول انجيل بدان فرو افتادند و نگرش مادّى و سخت دلىاى كه همراه آن پديد آمده نياز به جرعههايى از مهربانى و عطوفت و زهد و خشوع داشت، و سخنان انجيل سرشار از اين مطالب بود تا بى اعتدالى مادّى سركش را درمان كند، و بدين گونه خداوند بذر رأفت و مهربانى و بلكه زهد و رهبانيّت ناب و پاكيزه را در دلهاى پيروان عيسى (ع) كاشت.«وَ جَعَلْنا فِي قُلُوبِ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ رَأْفَةً وَ رَحْمَةً- و در دل پيروانش مهربانى و رحمت نهاديم.»رأفت (مهربانى) همانا گرايش و عطوفت قلبى است، در حالى كه رحمت مظهر و نمودار خارجى آن است مانند بخشش و فروتنى، و برخى گويند: رأفت خوددارى و جلوگيرى از ضرر رساندن است، در صورتى كه رحمت به معنى سود رساندن بسيار آمده، و نظير اين كلمات هنگامى كه به صورت تنها ذكر شود شامل معنى تمام مىشود در حالى كه اگر به صورت همراه بيايد و اطلاق شود هر يك بر معنى خاصّى دلالت مىكند، و توالى ذكر آنها دلالت بر تأكيد دارد و اين مفهوم را به ذهن مىآورد كه خداوند مقدارى زياده از عطوفت و مهربانى را در دلهاى پيروان عيسى (ع) نهاد. و اين حق و سزاوار ايشان بود. مگر نه آن كه رهبر آنان خود نمونه والاى زهد و دلسوزى و خشوع و انزوا (از دنيا) بود؟رأفت و رحمت از بارزترين و بزرگترين صفات خداوند در رفتار او با آفريدگان خويش است «إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَؤُفٌ رَحِيمٌ «167»- براستى خدا بر مردمان مهربان و بخشاينده است» بدين گونه رسالتهاى الهى نجات مردم را از صفات بشرى
