تفسیر هدایت جلد 15

چنان كه كافران و منافقان مى‏پندارند نيست.

به مؤمنان مى‏فرمايد كه پيش از نجوا كردن با پيامبر صدقه دهند (تا در اين كار در پى كسب افتخار به مسابقه نپردازند)، سپس از باب رعايت حال به آنان كه از تقديم صدقه‏ها ناتوانند دستور توبه مى‏دهد.

هـ: سياق سوره، پس از اين به موضوع برائت و بيزارى از كافران مى‏پردازد كه اين نيز به هشيارى ايمانى مربوط مى‏شود، و منافقان را كه در واقع دوستدار كافران‏اند امّا سوگندهاى خود را، آن گاه كه به دروغ قسم مى‏خورند كه براستى مؤمن‏اند به عنوان سپرى بكار مى‏برند، بيم مى‏دهد (چه تمام اين كارها را براى كسب ثروت و قوّت انجام مى‏دهند و نمى‏دانند كه ثروت و قوّت سودى به آنان نمى‏رساند).

قرآن بيان مى‏كند كه داراييها و فرزندان به روز قيامت آن گاه كه خداوند مردم را بر مى‏انگيزد تا به محاسبه باز خواهد، سودى ندارند و آنجاست كه بيهوده براى خدا سوگند مى‏خورند همان گونه كه در دنيا نيز براى مؤمنان سوگند مى‏خورند.

و: آنچه ميان مؤمن و منافق را جدا مى‏كند و تميز مى‏نهد اين امور ظاهرى (نجوا كردن با پيامبر، و نزديكى مكانى به او، و تأكيد بر صدق ايمان با سوگند دروغ) نيست، بلكه حقايقى ديگر (احساس گواه و شاهد بودن خدا، و كفّاره دادن هنگام ظهار، و مراعات حدود و احكام خدا، و تواضع به اوليا و دوستداران خدا، و بيزارى از دشمنان خدا) است، و بدين وسيله است كه حزب شيطان از حزب اللَّه بازشناخته مى‏شود، و حزب شيطان همان زيان كنندگان‏اند و هم آنان‏اند كه از حدود خدا تجاوز مى‏كنند (و با دشمنان خدا دوستى مى‏ورزند)، و خداوند چيرگى پيامبران خود را مقرّر داشته، و تأكيد كرده است كه مؤمنان راستين با كسى كه با خدا بستيزد دوستى نمى‏كنند گر چه از خويشاوندانشان باشد، زيرا خداوند دلهاى ايشان را بر ايمان استوار كرده و به يارى خود مؤيّد ساخته و بهشتهايى را براى ايشان آماده كرده كه در آن جاودانه بسر برند، و از ايشان خشنود گشته و آنان نيز از او خرسندند و آنان را از حزب خود شمرده. هان آگاه باش كه حزب خدا