تفسیر هدایت جلد 15

خدا پايان مى‏يابد، و در ميان اين آغاز و پايان برادرى ايمانى اى كه مسلمانان را به يكديگر مى‏پيوند بيان شده، در حالى كه كافران را هر چند جمع مى‏شمارى، دلهايشان پراكنده است ...

پس در اين سوره دو محور وجود دارد كه به يكديگر، همچون ارتباط ميان رود و سرچشمه، و درخت برومند باب ريشه‏هاى فرو رفته آن در ژرفا، مربوط مى‏شوند ...

چنين است كه تسبيح خداوند و تقديس و منزّه شمردن او از داشتن شريكان، و ذوب شدن در بوته يكتا شناسى او و پناه گرفتن در زير سايه بيدق ستايش او كه به نامهاى نيكوى او در اهتزاز است ... همه اينها اساس گردهمايى ايمانيى است كه از حجابها و موانع مادى در مى‏گذرد، و ريشه‏اى است براى درخت صفات نمونه‏اى همچون حمايت از يكديگر و ايثار، و سرچشمه جويبارهاى حكمت و جهاد و چيرگى و عزّت الهى است.

بدين گونه آيات اين سوره در گوشهاى هشيار فرو مى‏رود، و دلها را از كينه‏ها پاك مى‏كند و در سراسر آنها نهال دوستى و محبّت را مى‏نشاند و مى‏كارد.

بياييد پرتوهاى درخشانى را كه از آيه‏هاى مبارك آن مى‏تابد به پيشواز رويم:

از آنجا كه خداوند ذات قدّوس و منزّهى است كه آنچه در آسمانها و زمين است او را تسبيح مى‏كنند، پس او مسلّط و عزيز و حكيم است.

از آنجا كه مسلّط و داراى عزّت است كسانى از اهل كتاب را كه نسبت به اين رسالت كفر ورزيدند و با آن جنگيدند مقهور مى‏سازد و تا روز رستاخيز از خانه‏هاى خود بيرون مى‏راند گر چه در آن خانه‏ها و سرزمينها ريشه‏دار شده‏اند و گمان نمى‏كنند كه از آنجا بيرون رانده شوند، هم چنان كه تا كنون نيز چنان گمانى نبرده بودند. براى چه؟ براى آن كه هنگامى كه نسبت به رسالت كفر ورزيدند اين امر دشمنى و عناد با خدا و پيامبر او بود. و از آيات عزّت خداوند برمى‏آيد كه او نسبت به كسانى كه با او دشمنى ورزند سختگير است و آنان را مجازاتى شديد