تفسیر هدایت جلد 15

خداست، و رنگ چه كسى از رنگ خدا بهتر است؟» و از اين رو دستخوش گرايشهاى نژادى يا اقليمى يا حزبى نمى‏شود، و بيگمان اين جنبش اوج مى‏گيرد و فراگير مى‏شود تا آنجا كه مؤمنان همچون پيكرى يگانه مى‏شوند و به يكديگر پيوسته و وابسته‏اند.

اين رنگ و روش در تسبيح خداوند كه در آغاز اين سوره آمده است جلوه مى‏كند، پس هر چه در آسمانها و زمين است تنها او را تسبيح مى‏كند ذات يكتاى منزّه و قدّوس است، اما غير او قداست و شرعى بودن خود را از او و به اندازه نزديكى خود بدو و از ارزشهاى وحى كسب و دريافت مى‏كند.

دوم

نبودن فاصله و جدايى ميان نظريه و عمل، ميان گفتار و كردار، زيرا اين فاصله همان مسافت تباهى و شكست و ناكامى است، و رخنه‏اى است كه از آن نفاق و دورويى به درون جنبش راه مى‏يابد، هم چنان كه دشمن نيز از همين رخنه به درون موجوديّت و هستى نهضت نفوذ مى‏كند و مى‏خزد.

سوم

وحدت در ظاهر و باطن، و يكپارچگى همانند بنايى استوار و محكم كه با سرب بهم پيوسته و در آن هيچ خلل و رخنه‏اى كه صلابتش را از ميان برد و خراش و خدشه‏اى كه پيدا باشد و دشمن را به طمع ويران كردن اين بنيان اندازد، نمى‏بينى.

چهارم

تسليم به فرماندهى و رهبرى الهى كه در وجود پيامبر خدا و اوصياء او (عليه و عليهم السّلام) نمودار است به عنوان وسيله‏اى به سوى خدا و محورى براى وحدت بندگان مؤمن او.

پنجم

جهاد در راه خدا از آن رو كه حالت مبارزه دليرانه عليه دشمنان رسالت را نشان مى‏دهد.

شايد از آنجا كه جهاد محور اين سوره است، اين سوره را به نام صف خوانده‏اند، امّا گفتگو درباره آن خود بر سه محور دور مى‏زند:

الف: اين كه جهاد زير بيدق رهبرى و در صفى بهم پيوسته باشد و اين مهمترين محور از محورهاى سه گانه است.