تفسیر هدایت جلد 15
لطفا منتظر باشید ...
اندازه و كاستى و ناتوانيى نيست، از اين رو آفريدگان براى خود وجودى بدون فضل و لطف و بخششهاى او نمىبينند و هدفى والاتر از نزديكى جستن بدو از طريق منزّه شمردن و تسبيح و افزون جستن فضل او با ذكر نامهاى نيكويش نمىشناسند، به اين سبب آفريدگان همواره در تسبيح ذات عزّ و جلّ اويند.«يُسَبِّحُ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ- هر چه در آسمانها و هر چه در زمين است خداى را تسبيح مىگويند.»هر يك به زبان و روش خود، اين همان مسير و جهت حركت كاينات و هستى يافتگان است. وقتى قرآن انسان را در برابر اين بزرگترين حقيقت قرار مىدهد براى آن است كه او را وادار به پيوستن بدان كند، و بدو نشان دهد كه سرنسپردن او به خداوند استثنايى است خطرناك كه او را در مسيرى بر عكس اراده پروردگارش و تمام آفريدگان ديگر قرار مىدهد، و در نتيجه با مخالفتها و موانعى بزرگ روبرو مىشود كه او را پايمال مىكند و كارش به نابودى مىكشد. پس راهى براى نجات از اين عاقبت و رسيدن به هدفها و سرفرازيها وجود ندارد مگر با هماهنگ ساختن وجود خود با ارزشها و قوانين در مسير حركت درست عالم هستى، از طريق اعتراف به ناتوانى و نقصى كه در آدمى است و شناخت كمال مطلق پروردگار خود، و سپس تسبيح و فروتنى و سرسپارى بدو. و از آنجا كه ديدهها و خردها و پندارها ذات متعال او را درنمىيابد و درك نمىكند، خداوند نامهاى خود را وسيلهاى براى ما قرار داده كه به سوى شناخت او رويم و آنها را به ما يادآور شده و گفته است:«الْمَلِكِ الْقُدُّوسِ الْعَزِيزِ الْحَكِيمِ- آن فرمانرواى پاك از هر عيب، آن پيروزمند حكيم را.»ابو جعفر امام باقر (عليه السلام) گفت: «خداوند اين نامها را به عنوان وسيلهاى ميان خود و آفريدگانش آفريد، بدين وسيله به درگاه او تضرّع مىكنند و به عبادت او مىپردازند و اين نامها همان ذكر و ياد كرد اوست.» «3» و از امام رضا (عليه
