تفسیر هدایت جلد 15

در آيه‏اى ديگر مى‏خوانيم «وَ مَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَ الصِّدِّيقِينَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحِينَ وَ حَسُنَ أُولئِكَ رَفِيقاً «98»- و هر كه از خدا و رسولش فرمانبردارى كند، همراه با كسانى خواهد بود كه خدا به ايشان نعمت داده، چون انبياء و صدّيقان (دوستداران راستين) و صالحان، و اينان چه نيكو رفيقان‏اند.» و كدام گردهمايى شريفتر از جمع شدن با ايشان و نزديكتر به خداست؟ طبيعتاً مفسران و قاريان در تفسير و قرائت اين آيه در كلمه «الصّدّيقين» اينان چه نيكو رفيقان‏اند.» و كدام گردهمايى شريفتر از جمع شدن با ايشان و نزديكتر به خداست؟ طبيعتا مفسران و قاريان در تفسير و قرائت اين آيه در كلمه «الصّدّيقين» اختلاف دارند، و «واو» را در گفته خداى تعالى: «وَ الشُّهَداءُ» براى استيناف و از سر گرفتن مطلب دانسته و جمله «عِنْدَ رَبِّهِمْ لَهُمْ أَجْرُهُمْ وَ نُورُهُمْ- نزد پروردگارشان صاحب اجر و نور خويش‏اند» را به شهيدان پيوسته و بر آنان متوقّف و مربوط كرده‏اند. امّا ظاهر آن است كه اين «واو» متوجّه و ناظر بر هر دو گروه (صدّيقان و شهيدان) است، زيرا «شهادت» در قرآن منحصر به كشته شدن با شمشير نيست بلكه اين تعبير شامل هر كسى مى‏شود كه اجلش در حالى برسد كه به خدا و رسولان او مؤمن است و مسئوليت رسالتى خود را بر عهده دارد، و اين كلمه، «شهادت» به معناى شهود و حضور و ميزان و تأثير است.

عياشى از منهال قصّاب روايت كرد و گفت: به ابى عبد اللّه (عليه السلام) گفتم از خدا به دعا بخواه كه شهادت را نصيب من كند. گفت: «بيگمان مؤمن شهيد است، و اين آيه را خواند.» «99» و از حارث بن المغيره نقل است كه گفت: نزد ابى جعفر (عليه السلام) بوديم، و گفت: كسى از شما كه بدين امر (ظهور مهدى) عارف و آگاه و در انتظار آن باشد و درباره آن خير انديشى كند، به خدا سوگند مانند كسى است كه همراه قائم آل محمد، به شمشير او جهاد كند، سپس گفت: به خدا

98- النساء/ 69.

99- نور الثقلين، ج 5، ص 244.