تفسیر هدایت جلد 15

در اين صورت دنيا ارزشى ندارد، چه جهان كالاى فريب است، امّا زمانى ديگر دنيا را وسيله و ميدانى براى مسابقه به سوى آمرزش خدا و بهشت قرار مى‏دهد و تمام نعمتهايى را كه از آن به دست مى‏آورد به خدمت اين هدف و غايت مى‏گيرد كه در اين صورت دنيا داراى ارزشى است بسيار بزرگ.

خداوند به مؤمنان تأكيد مى‏كند- بطبع به گروهى كه ايمانشان از نظر نفسانى و روحيّه‏اى ضعيف شده و به ذكر و ياد خدا و آيات او بدان گونه كه لازم است و به نحو عملى سر نسپرده و خشوع نكرده‏اند و به فرمانهاى رهبرى مثلًا در مورد انفاق تسليم نشده و گردن ننهاده‏اند و به سبب نوميدى از ياورى خدا براى تأخيرى كه در آن پيش آمد. و به علّت توجه به دنيا بجاى توجه به آخرت- در لبه پرتگاه دشوار سخت دلى و دورويى قرار گرفته‏اند- به اين گروه تأكيد مى‏كند كه دنيا جز ميدانى براى بازى و بيهودگى و آرايش و فخر فروشى و افزون نمايى به يكديگر نيست. و با آن كه اين حقيقت براستى از اذهان مؤمنان بطور عموم پوشيده و پنهان نيست ولى از صورت انديشه و فكر به حالت هشيارى و بصيرتى كه بر نفس چيره و مسلّط شده باشد در نيامده و تحوّل نيافته است، به عبارت ديگر عبرت به صورت اندرز عملى در نيامده است. در اين حال چه فرقى است ميان كسى كه از وجود مين در راه خود آگاه نيست و مين در راه او منفجر مى‏شود با ديگرى كه احتمال وجود مين را مى‏دهد يا از بودن آن آگاه است ولى احتياط نمى‏كند؟ اين هر دو پاره پاره و در هوا پراكنده مى‏شوند، زيرا دانستن بدون اقدام كردن برابر با ندانستن است، خداى تعالى گويد: «وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لا يَعْلَمُونَ «104»- اگر از آنها بپرسى: چه كسى آسمانها و زمين را آفريده است؟ خواهند گفت: خدا. بگو سپاس خداى را. بلكه بيشترشان نمى‏دانند.» پس شك نيست كه در اين صورت مؤمنى كه در دنيا به بازى و بيهودگى مى‏پردازد، و دنيا را مايه آرايش و فخر فروشى و افزون‏نمايى در دارايى و

104- لقمان/ 25.