تفسیر هدایت جلد 15

مى‏كنم.

چگونه آمدم؟ چگونه راه خود را ديدم؟ نمى‏دانم! هنگامى كه در پرداختن به بازى غرق مى‏شود «لعب: بازى» تبديل به «لهو: سرگرمى بيهوده» مى‏گردد كه در آن فراموشى تامّ و تمام و بيخبرى از هدف وجود دارد. آرى، انسان از عالم ذرّ به دنيا آمد، به عنوان ايستگاهى كه از آن توشه و آذوقه برگيرد، سپس سفر خود را به آخرت ادامه دهد، ولى وقتى بدان ايستگاه رسيد ديد مردم در آن بازى مى‏كنند، و اسباب بازيها را ديد و از اين رو با آنان همبازى شد، و در بازى كردن مبالغه كرد، پس از ياد برد كه در راه سفر است و از وظيفه خود غافل شد.

هر چيزى كه ما را به بى‏خبرى فراخواند و هدفهايمان را فراموشمان كند، همان لهو (: سرگرمى بيهوده) است. امام على (ع) گويد: «مرا نيافريده‏اند تا خوردنيهاى گوارا مرا سرگرم كند، چون چهار پاى پروارى بسته كه به علف پردازد يا چهار پاى رها شده كه خاكروبه‏ها را بر هم زند و شكم را از علفهاى آن بى نبارد و از آنچه از آن (چهار پا) خواهند غفلت دارد». «108» بكار بردن كلمه لهو (: سرگرمى بيهوده) در قرآن بدين معنى است، خداى تعالى گفت: «أَلْهاكُمُ التَّكاثُرُ. حَتَّى زُرْتُمُ الْمَقابِرَ «109»- به سرگرمى و غفلت كشيد شما را افزون جويى به بسيارى مال و فرزند. تا به گورها رسيديد.» و گفت: «لا تُلْهِكُمْ أَمْوالُكُمْ وَ لا أَوْلادُكُمْ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَ مَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ فَأُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ «110»- اموال و اولادتان شما را از ذكر خدا به خود سرگرم نكند و مشغول ندارد كه آنان كه چنين كنند همان زيانكاران‏اند.» و گفت: «رِجالٌ لا تُلْهِيهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَ إِقامِ الصَّلاةِ وَ إِيتاءِ الزَّكاةِ يَخافُونَ يَوْماً تَتَقَلَّبُ فِيهِ الْقُلُوبُ وَ الْأَبْصارُ «111»- مردانى كه‏

108- نهج، نامه 45 (به تقريب از ترجمه دكتر شهيدى، ص 318).

109- التّكاثر/ 1 و 2.

110- المنافقون/ 9.

111- النّور/ 37.