افراد خوش باطن و خوش نيّت، در دلها جا دارند و حتى اگر خلافى هم بكنند، بخاطر صفا و حسن نيّت، زندگى شان تلخ نمى شود و مردم دوستشان دارند.على عليه السلام فرموده است: مَنْ حَسُنَت نِيَّتُهُ كَثُرَتْ مَثُوبَتُهُ وَ طابَتْ عيشَتُهُ وَ وَجَعَتْ مَودَّته (252) هر كه داراى حسن نيّت باشد، موقعيت او بيشتر و زندگيش پاك تر مىشود و دوستى با او لازم است.اين از جهت آثار خوب نيّت صالح بود. بر عكس، اگر نيّت ها ناسالم و شوم باشد. عوارض آن دامنگير خود انسان مىشود و غير از عقوبت هاى اخروى، بلاهاى اجتماعى هم در پى دارد.على عليه السلام مىفرمايد: اِذا فَسَدَتِ النِيَّةُ وَقَعَتِ الْبَلِيَّهُ(253)هر گاه نيّت، خراب شود، بلا فرود مىآيد.نيّت هاى قوى و انگيزه هاى خوب، حتى از بدن هاى ناتوان هم كارهاى مهمّ مىكشد. اگر انگيزه، نيرومند و الهى باشد، نه خستگى در كار است، نه نوميدى و دلسردى. به همين جهت، در هيچ يك از اولياء خدا، خودباختگى و ضعف اعصاب، حتى در پيرى ديده نمى شود، چرا كه دل و جانشان با نيّت هاى خالص الهى سرشار است و و از او مدد مىگيرند و در برابر همه مشكلات و بحران ها و دشمن ها و قدرت ها مىايستند. نمونه اش، امام امّت (قدس سرّه) كه دلى آرام به ياد خدا داشت و ابرقدرت ها را به زانو درآورد.امام حسين عليه السلام روز عاشورا، كه با آن همه داغ ها و شهادت ها روبرو بود و اسارت خانواده خويش را پيش بينى مىكرد، هر چه تنهاتر مىشد و يارانش به شهادت مىرسيدند، خودش چهره اى برافروخته تر از عشق مىيافت و به خداوند تكيه داشت و مىفرمود: هَوَنَ عَلّى انّه بعَينِ اللّهِ آنچه اين شدائد را بر من آسان مىكند آنست كه مىبينم همه در محضر خداوند است و او مىبيند و شاهد است.على عليه السلام فرموده است:ما ضَعُفَ بَدنٌ عمّا قَوِيت عَلَيْهِ النِيّةُ(254) وقتى نيّت بر چيزى، قوى و استوار باشد، بدن احساس ضعف نمى كند.شايد اين اشاره به آثار روانى و روحى نيّت در رفتار و عمل انسان باشد.
لطفا منتظر باشید ...
