آنگونه كه بيمار، از غذاى لذيذ، لذّت نمى برد، عبادت كنندگان بى شوق هم، لذّتى از پرستش نمى برند. عبادت بايد همراه محبت و عشق و نشاط و لذّت باشد، نه همراه كسالت و بيحالى و افسرده دلى.نشاط در عبادت، امتيازى است كه انسانهاى شيفته دل از آن برخوردارند. زمينه آن را هم بايد با معرفت و توجّه بدست آورد. عبادت زورى و تحميلى، بى نتيجه است.امام صادق عليه السلام فرمود:لا تُكْرِهُوا اِلى اَنْفُسِكُم الْعِبادَة (21) عبادت را به خودتان تحميل نكنيد.آنگونه كه براى ديدار يك شخصيت محبوب و بزرگ، نشاط و شوق مىيابيم، براى ديدار با خدا و پرستش در آستان او هم بايد قلبى مشتاق و با نشاط بيابيم. اولياء دين و معصومين عليهم السلام چنان شيفته لحظه ديدار با خدا بودند و چنان عاشقانه نماز و عبادت داشتند كه شگفت آور است (به نمونه هايى در بحث هاى بعد اشاره مىشود).
لطفا منتظر باشید ...
