نمونه اى را كه در قرآن كريم در اين باره ياد مىكند، افطارى دادن حضرت على و فاطمه عليها السلام است. امام حسن عليه السلام و امام حسين عليه السلام در كودكى بيمار شدند. پيامبر صلّى الله عليه وآله و جمعى از اصحاب به عيادت رفتند و به على عليه السلام پيشنهاد كردند كه براى شفاى آن دو، نذر كنند. نذر كردند كه اگر شفا يابند، سه روز روزه بگيرند. خداوند آن دو فرزند را شفا داد. على و فاطمه عليها السلام در وفاى به نذر، روزه گرفتند. آن بزرگواران، خود به زحمت نانى براى خويش در خانه مىپختند. هنگام افطار در اولين روز، بينوايى به در خانه آمد. آنان غذا و نان خود را به او دادند و خود، با آب افطار كردند. روز دوّم و سوّم هم اين ماجرا تكرار شد. خانواده كه سه روز، بى غذا روزه گرفته بودند، با رنگ پريده خدمت پيامبر رسيدند.سوره دهر درباره آنان نازل شد كه اشاره به اين عمل خالصانه دارد: إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللّهِ لاَ نُرِيدُ مِنكُمْ جَزَآءً وَلاَ شُكُوراً(277) ما شما را بخاطر خدا، اطعام مىدهيم و از شما هيچ پاداش و سپاسى نمى خواهيم.آنان، با اخلاص و بخاطر خدا، اطعام كردند، اطعام و بخششى كه جزء خصلت و روحيه آنان بود، غذاى مورد علاقه خود را دادند، از تكرار مهمان يا سائل، خسته و ناراحت نشدند و هيچ توقع و چشمداشت تشكّر هم از آنان نداشتند.انسان ممكن است گاهى بدون پول، كار كند ولى مايل باشد كارش در جامعه مطرح باشد.گاهى با زبان مىگويد كه توقّع پاداش ندارد ولى در دل، مىخواهد.گاهى اگر از كار خوب و فعاليت هايش قدردانى نمى شود، دلسرد و ناراحت مىشود و اگر به تناسب مقامش از او احترام به عمل نمى آيد، دلگير مىگردد.اين ها نشانه هاى عدم اخلاص است. مخلص، كسى است كه انتقاد يا تمجيد مردم در عمل به تكليف او، بى تاءثير باشد و انسان به وظيفه عمل كند، چه بدانند و تشكّر كنند، يا بى خبر باشند و ناسپاس.
لطفا منتظر باشید ...
