نشانه ديگر اخلاص، آنست كه انسان در عمل، دنبال كارى برود كه ضرورى و تكليف است و بر زمين مانده، هر چند پول و عنوان و شهرت در آن نباشد و براى انسان، رفاه و درآمد و اعتبار اجتماعى فراهم نياورد. مثل خدمت در مناطق محروم يا روستاها و محيطهاى كوچك و دور دست و بد آب و هوا، يا پرداختن به كارهاى لازمى كه نمود اجتماعى چندانى ندارد، ولى وظيفه است.زمانى در جوانى دو كلاس براى كودكان و جوانان داشتم. در مسير راه، اگر جوانان به من ملحق مىشدند، احساس غرور مىكردم، ولى وقتى كودكان به دنبالم مىافتادند، كمى احساس كوچكى مىكردم. از بازارچه اى عبور مىكرديم. پيرمرد بيسوادى از يك مغازه بيرون آمد و به من گفت: آيا براى خدا درس مىدهى من هم به اطمينان اين كه پول نمى گيرم، گفتم: آرى. گفت: اگر براى خدا درس مىدهى، خداى بچه ها با خداى بزرگسالان و جوانان يكى است و اگر به تو مىگويند معلّم بچه ها و قصّه گوى كودكان، نبايد ناراحت شوى.كلام آن پيرمرد را، يك ارشاد الهى مىدانستم كه به من الهام مىداد: خداى بزرگان و گمنامان، يكى است. كاش به جايى برسيم كه شركت در جلسات معروف و غير معروف، تحصيل نزد افراد مشهور يا گمنام، خدمت در مراكز با نمود و بى نمود، تدريس مراحل ساده و ابتدايى يا سطوح عالى و نهايى براى ما يكسان باشد و عزّت را از خدا بخواهيم، نه از پول و شهرت و لباس و كفش و كلاه و مقام...!
لطفا منتظر باشید ...
