مسافر، در مدّت مسافرت و در راه، با هشت شرط، نمازهاى چهار ركعتى خود را بايد شكسته و قصر (دو ركعت) بجا آورد:(527)شرط اوّل: آنكه سفر او كمتر از هشت فرسخ شرعى نباشد.شرط دوّم: آنكه از اوّل سفر، قصد هشت فرسخ را داشته باشد.شرط سوّم: آنكه در بين راه، از قصد خود برنگردد.شرط چهارّم: آنكه نخواهد پيش از رسيدن به هشت فرسخ، از وطن خود بگذرد، يا ده روز يا بيشتر در جايى بماند.شرط پنجم: آنكه براى كار حرام سفر نكند و سفرش، سفر معصيت نباشد.للّهشرط ششم: آنكه از صحرانشينان بيابان گرد نباشد.شرط هفتم: آنكه شغل او مسافرت نباشد.شرط هشتم: آنكه به حدّ ترخصّ(528) برسد.اقامت ده روزدر مسافرت، اگر انسان قصد ماندن ده روز تمام يا بيشتر در يكجا داشته باشد، بايد نمازهايش را تمام بخواند.اگر نيّت واقعى او، ماندن كمتر از ده روز است، نمى تواند در ظاهر قصد ده روز كند و تمام بخواند.اگر قبل از تمام شدن ده روز، به دلايلى تصميم انسان عوض شد و تصميم به بازگشت گرفت، روزهاى باقيمانده را هم بايد تمام بخواند.اگر كسى مسافرت كند و به وطن خود برود، هر چند كمتر از ده روز بماند، نمازهايش تمام است. مگر آنكه از وطن خود اعراض كرده و بنايش بر بازنگشتن باشد، كه حكم مسافر دارد.زادگاه انسان، وطن اصلى اوست، مگر آنكه از آنجا اعراض كند. محلّ ديگرى را هم كه انسان براى اقامت دائمى انتخاب مىكند، وطن غير اصلى او به حساب مىآيد. كسى كه در دو جا زندگى مىكند، هر دو جا وطن او محسوب مىشود. تا انسان، قصد ماندن هميشگى در جايى غير از وطن اصلى نداشته باشد، وطن او حساب نمى شود، مگر آنكه بدون قصدِ ماندن، آنقدر بماند كه مردم بگويند آنجا وطن اوست.كسى كه مسافرت، شغل اوست (مثل رانندگان، خلبانان و...) يا شغلش به گونه اى در ارتباط با سفر است كه همواره در تردّد و رفت و آمد است، نمازهايش را بايد تمام بخواند.(529)مسافر، در چهار جا مىتواند نمازش را هم شكسته وهم تمام بخواند: 1- مسجدالحرام، 2- مسجدالنبى، 3- مسجد كوفه، 4- حرم سيدالشهداء و مسجد متّصل به حرم آن حضرت.(530)در اين موارد، براى فيض بيشتر بردن از معنويات اين اماكن، مسافر مجاز است نمازش را تمام بخواند.
لطفا منتظر باشید ...
