پس از نيّت، كه تصميم بر انجام عبادت براى خداوند است و بر پايى نماز به قصد تقرّب به پروردگار، وارد نماز مىشويم. همراه با حضور قلب و آمادگى روحى و توجّه كامل به پروردگار، تكبير مىگوئيم. اين توجّه و حضور دل، همچون روح براى نماز است.اللّه اكبرخدا برتر و بزرگتر از فكر و خيال ما و برتر از توصيف با قلم و بيان ماست. عظمت او، فراتر از درك و شناخت تصوّر ماست.هر چه را اراده كند، در همان لحظه انجام مىگيرد. فرمانش مطاع است. پديده ها و انسان را از نيستى به وجود آورده، همه را روزى داده، هدايت كرده، بازگشت همه به سوى اوست و جان وهستى همه جانداران و جمادات، در دست قدرت اوست. اوست كه عزّت مىبخشد و ذليل مىكند، بى نياز است و همه به او محتاجند. انسان ها را در رحم مادران، تصويرگرى مىكند، غرائز هدايتگر را در فطرت آنها به وديعت مىگذارد، بيمارى ها را شفا مىدهد، ناتوانان را توان مىبخشد، همه چيز مردنى و فانى است مگر ذات او. در قيامت، حساب و كتاب و پاداش و كيفر همه، با اوست. آنروز معلوم خواهد شد كه همه كاره اوست و ديگران را كارى ساخته نيست و آنانكه به درگاه غير او روى آورده اند، باخته و زيان كرده اند...(288)نمازمان با نام چنين خداى عظيمى شروع مىشود.پس از نيّت، تكبيرة الاحرام مىگوييم ووارد نماز مىشويم....
لطفا منتظر باشید ...
