مسيحيت نسخه متنی

2. چهره ى انقلابى حضرت عيسى(عليه السلام)

برخلاف برخى آموزه ها كه حضرت عيسى(عليه السلام) را شخصى ظلم پذير معرفى مى كند، از نظر كتاب مقدس، حضرت عيسى(عليه السلام) شخصيتى انقلابى است كه براى نجات محرومان از سلطه ى ستمكاران ظهور كرده و مبارزه ى مسلحانه يكى از راهبردهايى است كه براى تحقّق هدف انقلابى اش برگزيده است. هر كس كه در زمره ى ياران اوست بايد آماده ى جهاد و شهادت باشد;[1] او به جاى آرامش در گمراهى، قيام و شمشير را برگزيده است:

گمان مبريد كه آمده ام تا سلامتى بر زمين بگذارم; نيامده ام تا سلامتى بگذارم، بلكه شمشير را، زيرا آمده ام تا مرد را از پدر خود، و دختر را از مادر خود، و عروس را از مادر شوهرش جدا سازم; و دشمنان شخص، اهل خانه ى او خواهند بود.[2]

حضرت عيسى(عليه السلام) بارها و بارها با جملات پى درپى خود روحانيت يهود را به فساد و حرام خوارى و ضعف اخلاقى متهم مى كند; از نگاه وى، مشكل اساسى روحانيت يهود، علاوه بر كم توجهى به احكام شريعت، نياميختن شريعت با روح آن است كه همانا فضايل اخلاقى است.[3] اين نكته سبب شده بود كه شريعت زدگى و تقدّس مآبى شيوه ى رايج در سازمان روحانيت يهود باشد; و شايد به همين دليل است كه تعاليم حضرت عيسى(عليه السلام)، رنگ و بوى اخلاقى و معنوى بيشترى دارد.

[1]. انجيل لوقا، 14: 26.

[2]. انجيل متى، 1: 34، انجيل لوقا، 22: 36.

[3]. براى نمونه ر.ك: نكوهشى كه از حضرت عيسى(عليه السلام) نسبت به ملايان رياكار يهود و فريسيان شده است; انجيل متى، باب 23.