مفهوم «گناه» در مسيحيت - مسيحيت نسخه متنی

مفهوم «گناه» در مسيحيت

در فرهنگ مسيحى گناه به دو قسم كلى تقسيم مى شود:

قسم اول: گناهانى كه ناشى از فعاليت ارادى شخص گناهكار و تخطّى وى از حكم اخلاقى است.

قسم دوم: گناهانى كه از فعاليت ارادى ناشى نمى شوند; مانند لغزش و سهو و خطا.

گناه آدم از قسم دوم است كه با گناه عادى فرق دارد. در مورد اين قسم توجّه به نكاتى ضرورى است:

1. قصور در مورد كارهايى كه شريعت ما را به آنها مكلّف مى كند، گناه است.[1]

2. قصور در يك مورد از احكام شريعت، مانند قصور در تمام شريعت است.[2]

3. عدم اطلاع از قانون، باعث برائت نخواهد شد.[3]

4. توانايى در اجراى شريعت، شرط لازم براى عدم ارتكاب گناه نيست. ناتوانى انسان در اجراى شريعت به دليل سهمى است كه در گناه آدم دارد.[4]

بنابراين، مسئله ى كفاره بودن مرگ مسيح را بايد در فضايى مسيحى بررسى كرد.

[1]. نامه ى پولس به روميان، 14: 23.

[2]. نامه پولس به غلاطيان، 3: 10.

[3]. انجيل لوقا، 12: 47.

[4]. الهيات مسيحى، ص 166.