مبناى نقلى «تثليث» - مسيحيت نسخه متنی

مبناى نقلى «تثليث»

در كتاب مقدس كه سرچشمه ى اعتقادات مسيحيت است، اثرى از «تثليث» نيست. در اين كتاب هرگز اقنوم سوم، يعنى «روح القدس»، خدا خوانده نشده، و با خدا يكى دانسته نشده است.[1] آن چه در عهد جديد (در بخش «عيسى خدايى» آن) موجود است، «تثنيه» است، نه «تثليث»; يعنى فقط از «پدر» و «پسر» سخن به ميان آمده است و سخنى از «روح القدس» به عنوان خدا نيست. بخش «عيسى خدايى» انجيل نيز جزء كوچكى از اناجيل اربعه را تشكيل مى دهد كه شامل بعضى آيات انجيل «يوحنّا»ست و در سه انجيل ديگر، يعنى: متى، لوقا و مرقس، اثرى از اين كه عيسى خدا يا جزء خدا باشد به چشم نمى آيد.

پس ريشه ى اعتقاد به تثليث كجاست؟

ظاهراً ريشه ى آن به «اعتقادنامه ى نيقيه» برمى گردد.

[1]. در يك جا اب و ابن و روح القدس كنار هم آمده اند كه البته صرف كنار هم بودن چند كلمه، دليلى بر يكى بودن آنها نيست. ر.ك: انجيل متى، 28: 2; يا در بعضى موارد ضمير جمع براى خدا به كار رفته كه ممكن است براى احترام باشد. حتى در نوشته هاى پولس و انجيل يوحنّا كه مسيح الوهيت دارد، نهايتاً دلالت بر تثنيه دارد، نه تثليث.