لطفا منتظر باشید ...
نامه
زمان:
7 دى 1349 / 28 شوال 1390مکان:
نجفموضوع:شهريه طلاب جديت در تحصيل و تهذيب اخلاق
بسمه تعالىمخاطب:
خمينى، سيد احمد احمد عزيزم مرقوم شما به وسيله آقاى على واصل شد. سلامت شماها را خواهانم. راجع به مطلبى که مرقوم شده بود، بايد بگويم: ((يک پول جگرک سفره قلمکار نمى خواد))(1). من اکنون نفسهاى آخر عمر را مى کشم، و آنچه گرفتارى دارم کافى است و ميل ندارم بيشتر کنم. زيادى کار بکلى وضع زندگانى را مختل کرده است. اميد است ان شاءاللّه خداوند تعالى وسيله فراهم فرمايد که بتوانم براى آخر عمر فکرى بکنم. فکرهاى شما بحمداللّه تعالى جوان و سرشار از اميد است و با فکر خسته و فرسوده من جور در نمى آيد. آنچه از شما مى خواهم آن است که با جديت مشغول درس و بحث، و به هيچ وجه غفلت ننماييد، و در خلال تحصيل به تهذيب اخلاق و تحکيم مبانى ديانت مقدسه کوشا باشيد. تا بخواهيد براى من فکر تشريفات و مشاورين و اصحاب باشيد، من رفته ام.از قرارى که از تهران نوشته اند معلوم نيست بتوانند به شهريه ادامه دهند، من هم حدس مى زدم. لکن آقايان چون درست اطلاع ندارند پشت هم مى نويسند که زياد کن، زياد کن. داداش(2) دو روز سرماخوردگى داشت و تب مختصرى، و بحمداللّه رفع شد و امروز و ديروز درس بود و اينجا هم آمد لکن دستش قدرى درد مى کند، ممکن است از اثر سرماخوردگى باشد و مهم نيست، ان شاءاللّه تعالى خوب مى شود. به همشيره ها و خانم خودتان سلام برسانيد. ان شاءاللّه سعيد و خوش1 - ضرب المثل ايرانى، به معناى اينکه چيز کم اهميت تشريفات نياز ندارد.باشيد.28 شوال 90 پدرت
