تمثيل در بيان نبى و ولى و وجه اشتراك و امتياز بين آنها - حدیث بی کم و بیشی (شرح گلشن راز شیخ محمود شبستری) نسخه متنی

مَلَك = فرشته

مُرسل = پيامبر، فرستاده خد

نقطه آخر = تعيّن انسان است در دايره هستى كه در پايينترين قوس نزولى دايره قرار دارد. (سيررجوعى)

نقطه اول = مقام وحدت است در دايره هستى كه در بالاترين قوس صعودى دايره قرار دارد. (سير صعودى)

براى فهم بيشتر مصراع به شرح بيت شماره 321 رجوع شود.

هنگامى كه وجود سالك در وجود حقيقى حق فانى مىشود، به تعبيرى نقطه آخر به نقطه اوّل رسيده است و در اين حالت كه مقام اتحاد قطره با دريا است به حكم «لى مع الله وقت لا يسعنى فيه ملك مقرّب و لا نبىّ مرسل»(1) حضرت محمد(صلى الله عليه وآله)كه خود نبى مرسل است نيز، در آن مقام نمىگنجد زيرا «ما» و «او» دو بودن است و دو بودن در اين مقام محال است.

تمثيل در بيان نبى و ولى و وجه اشتراك و امتياز بين آنها

نبىّ = خبر دهنده از ذات و صفات و اسماء و احكام الهى است. و نبوّت مأخوذ از همين كلمه، به معناى انباء و اخبار از حقايق و معرفت و ذات و صفات و اسماء و احكام الهى است.(ش ـ ل)

ولىّ = دوست، صاحب، در اصطلاح صوفيه كسى را گويند كه خداوند متولّى و 1. حديث نبوى:مرا با خدا وقتى است كه در آن وقت فرشته مقرّب و پيغمبر مرسل با من نمىگنجد.