13 ـ در اشارات و رموز عرفانى كه عارف به كار مىگيرد - حدیث بی کم و بیشی (شرح گلشن راز شیخ محمود شبستری) نسخه متنی

13 ـ در اشارات و رموز عرفانى كه عارف به كار مىگيرد

مرد معنى = كسى كه از عالم صورت روى برگردانيده و به عالم معنى و حقيقت رسيده باشد.

عبارت = تعبير كردن، شرح دادن(ف- م)

چشم = «جمال و صفت بصر الهى راگويند»(1)

لب = اشاره به نفس رحمانى است (ف- ع)

عارف و اهل تحقيق و يقين كه از عالم مادّه و صورت گذشته و به حقايق معنى رسيده است از اشارت به چشم و لب چه مقصودى دارد؟

رُخ = «ظهور تجلى جمالى است كه سبب وجود اعيان عالم ظهور اسماء حقّ است و اشاره به نقطه وحدت دارد»(2)، حقيقت، صفات لطف الهى منظور است.

زلف = كنايه از كثرت است و اشاره به تجلّى جلالى انوار حقّ در صورت جسمانى دارد. صفات قهر الهى منظور است. ب29

خط = «اشاره به تعيّنات عالم ارواح است. گويند مراد از آن عالم كبريايىاست».(3)

خال = نقطه وحدت حقيقى است.

مقامات = «صفت ثابت سالك است كه به بذل مجهود حاصل شود»(4)

1. گزينه متون عرفانى، ص 185.

2. گزينه متون عرفانى، ص 188.

3. همان، ص 187.

4. همان، ص 197.