امام صادق عليهالسلام در اين فصل ، از يكى از مهمترين اوصاف پسنديده و موارد حميده يعنى شكيبايى و بردبارى و حوصله و حلم سخن مىگويند .در ابتداى روايت مىفرمايند :شكيبايى و بردبارى چراغ پر فروغ الهى است كه انسان در سايه نور آن چراغ به جوار رحمت حضرت حق راه پيدا مىكند و به سبب آن از فيوضات نامتناهى حضرت دوست مستفيض مىگردد .حلم و بردبارى ، حوصله و شكيبايى براى كسى ميسّر نيست ، مگر اين كه مؤيد به انوار معرفت و توحيد باشد .آرى ، حقيت اين است كه اگر كسى آگاه به آيات قرآن و عالم به اخلاق انبيا و ائمه و اوليا و بيناى نسبت به روايات باشد و از طرفى در عرصه با عظمت توحيد يعنى پيوند قلبى و عملى با حضرت حق باشد و از آن جناب در مسئله اوصاف و صفات نفسى كسب نور كند ، بدون ترديد به صفت پاك و پر ارزش بردبارى و حوصله متصف مىگردد و از اين طريق از بسيارى از گناهان در امان مانده و به كسب بسيارى از واقعيتها و حقايق موفق خواهد گشت .