در اين قسمت از روايت ، ملاعبدالرزاق لاهيجى مىگويد :بدان كه خلّت و دوستى در بنى آدم از چهار وجه بيرون نيست : دو وجه آن مستحسن است و مثمر سعادت سرمدى و دو وجه ديگر مذموم و منتج شقاوت ابدى . آن دو كه مستحسن است :يكى : خلّت حقيقى است كه آن را محبّت روحانى خوانند و استناد به آن به تناسب ارواح است و تعارف آن ، چون محبت انبيا و اوليا با يكديگر .دوم : محبت قلبى است و آن مستند است به تناسب اوصاف كامله و اخلاق فاضله چون محبت صلحا و اتقيا در حق يكديگر و دوستى امم به انبيا و ائمه هدى عليهمالسلام .و اما آن دو كه مذموم است :يكى : به سبب تيسير مصالح است چون محبت تجّار و صناع و دوستى خدّام با مخاديم و ارباب حاجات با اغنيا .دوم : محبت نفسانيه است و استناد آن به لذّات حسّيّه و مشتهيات نفسيّه است و چون در قيامت اسباب اين دو نوع محبت مفقود باشد و غرض و غايت آن به حصول نرسد آن محبت زوال پذيرد و به دشمنى مبدل گردد ، پس بايد كه مقصود اهل ايمان از خلّت و محبت با يكديگر محض رضاى الهى باشد و مشوب به اغراض دنيوى نباشد تا در قيامت به خطاب مستطاب : يَا عِبَادِ لاَ خَوْفٌ عَلَيْكُمُ الْيَوْمَ وَلاَ أَنتُمْ تَحْزَنُونَ [245] .[ خدا آن روز به آنان گويد : ] اى بندگان من ! امروز نه بيمى بر شماست و نه اندوهگين مىشويد . سرافراز گردند . [ وَاَظُنُّ أنَّ مَنْ طَلَبَ فى زَمانِنا هذا صَديقاً بِلا عَيْبٍ بَقِىَ بِلا صَديقٍ . اَلا تَرى أنَّ اَوَّلَ كَرامَةٍ اَكْرَمَ اللّهُ تَعالى بِها اَنْبِياءَهُ عِنْدَ اِظْهارِ دَعْوَتِهِمْ تَصْديقُ اَمينٍ أوْ وَلىٍّ وَكَذلِكَ مِنْ اَجَلِّ ما اَكْرَمَ اللّهُ بِهِ اَصْدِقاءَهُ وَاَوْلِياءَهُ وَاُمَناءَهُ صُحْبَةُ اَنْبِيائِهِ وَهُوَ دَليلٌ عَلى أنَّ ما فِى الدَارَيْنِ نِعْمَةٌ اَحْلى وَاَطْيَبُ وَاَزْكى مِنَ الصُّحْبَةِ فِى اللّهِ وَالْمُؤاخاةِ لِوَجْهِهِ ]
لطفا منتظر باشید ...
