عرفان اسلامی جلد 10

اقتداى به هر كس و به هر كيفيت صحيح نيست ، بلكه اقتدا و پيروى صحيح بايد هماهنگ با قسمت الهى در ازل باشد و موافق قانونى كه حضرت حق از آدم تا خاتم در علم ازليش اراده كرده صورت گيرد ، اقتدا اگر بدين نوع باشد صحيح ورنه باطل و باعث خسارت است .

واضح‏تر اين كه خداوند حكيم براى رشد و كمال بندگانش و براى تأمين سلامت دنيا و آخرت عبادش از ازل مقتداهايى كامل و جامع و آراسته و پيراسته در نظر گرفته و با خلقت انسان و ظهور بشر ، وجود آنان را به تدريج لباس عينيت پوشانده كه آن بزرگواران عبارتند از : انبيا و ائمه و اوليا و صاحبان دانش و بينش كه از سرمايه‏هاى كلان ايمانى و حالى و اعمال صالح برخوردارند .

چنانچه انسان در همه امور زندگى از آنان پيروى كرد ، تمام استعدادهايش رو به كمال و رشد و رو به حق و حقيقت و رو به لقا و وصال و قرب و شرف رشد مى‏كند و به بى‏نهايت عظمت و بزرگى متصل مى‏گردد و اگر به آن بزرگواران پشت كرده و از رهبريت و راهنمايى‏هاى آنان غافل گردد به ريشه خود تيشه زده و خانه سعادت و كمال خود را به دست خود خراب كرده است!

انسان موجود عجيبى است ، اين موجود متحمّل بار امانت الهى است ، اين موجود به اراده ازليه خليفه حضرت حق است ، اين موجود منبع و كانون علّم الاسمايى است ، اين موجود ظرف هدايت و گيرنده الهام و لايق وحى و صاحب كرامت و محقق به حقيقت شرافت است ، اين موجود خزانه بى‏پايان الهى و دارنده گوهرهاى نفيس ربانى چون عقل و فطرت و وجدان و نفس ملهمه است ، اين موجود در روى زمين موجود برتر و مقام افضل و گيرنده فيض و بلكه خود او فيض مقدس است كه ظهور عينى فيض اقدسش مى‏گويند .

انسان را از نظر استعداد مايه قدرتى بيش از قدرت جن و ملك و حيثيتى مافوق تمام حيثيت‏هاست .

او در تمام عالم وجود نمونه ندارد و راهى كه براى كمال به روى او باز است ، براى هيچ يك از موجودات عالم باز نيست .

ولى انسان اين هدف استعدادها و مايه‏هاى درونى و برونى را به تنهايى نمى‏تواند پرورش دهد ، بلكه به اراده حضرت حق محتاج به راهنمايانى است كه او را در راه رسيدن به رشد و كمال و خير دنيا و آخرت رهنمون شوند ، راهنمايانى كه شناختشان از خدا و جهان و انسان كامل است و قدرت دارند ، انسان را در استفاده كردن از مواهب الهى چه مواهب مادى و چه معنوى به راه صحيح هدايت كرده و وى را تا مقام قرب و لقا و وصال حضرت دوست برسانند و اين راهنمايان جز انبيا و ائمه عليهم‏السلام و شاگردان واقعى آنان كه فقها و حكما و عارفانند و از اين سه طايفه تعبير به اولياء اللّه شده نيستند كه اگر انسان به آنان اقتدا كند بر اقتداى صحيح تكيه كرده و اگر از آنان روى‏گردان شود بدون شك دچار اقتداى به هواى نفس و شياطين داخلى و خارجى مى‏گردد و از اين راه ضربه هولناك غير قابل جبرانى به خويش و به ديگران مى‏زند !