میرزا جواد آقا ملکی مردی از ملکوت نسخه متنی

امام و رهبرى بايسته براى مردم خود باشد. هنوز هشت بهار از عمر كودك نور نگذشته بود كه رنگ خزان و غبار يتيمى بر جانش نمايان شد.

فيض الهى و كمك‏هاى برادران دانشمندش توانمندى او را غناى بيشترى بخشيدند و او را در راه پر فراز و نشيب تحصيل و تهذيب يارى كردند. بنابراين، يتيم نور در چهارده سالگى همراه و همراز فقيه بزرگوارى به نام «مولا محمّدعلى محلاّتي» شده، از كوچك‏ترين لحظه‏ها بزرگ‏ترين استفاده‏ها را مىكند و در پى او از محضر شيخ جليل‏القدر مرحوم «عبدالرحيم بروجردي» سود فراوان مىبرد.

در سال 1273قمرى با هجرتى مبارك به نجف اشرف ـ در مراحل مختلف ـ از آفتاب وجود استادانى چون «شيخ عبدالحسين تهراني» معروف به شيخ العراقين، «شيخ مرتضى انصاري» و «ميرزاى شيرازي» خوشه‏هاى نور و دانش برمىگيرد.

... و سرانجام ميرزا حسين در سايه تلاش، همّت و پشتكار در حديث، رجال و تاريخ سرآمد روزگار مىشود.

در عرصه تدريس شخصيت‏هاى ارزنده‏اى همچون «حاج شيخ عباس قمي»، «شيخ آقا بزرگ تهراني»، «شيخ محمد حسين كاشف‏الغطاء» و«سيّد عبدالحسين شرف‏الدين» افتخار شاگردى وى را داشته‏اند.

از آثار ارزشمند محدّث نورى مىتوان به «مستدرك الوسائل»، «لؤلؤ و مرجان»، «النجمُ الثاقب»، «مواليد الائمه» و بيست اثر ديگر اشاره كرد.