توشه راه - میرزا جواد آقا ملکی مردی از ملکوت نسخه متنی

بزرگ‏ترين حجّت خداوند والا و ارزشمند بوده، حامل امانتى گرانبهاست؛ امانتى كه آسمان‏ها و زمين توان حمل آن را نداشتند. اين موجود، از عظمت و شكوهى غيرقابل توصيف برخوردار است به طورى كه اگر دو عالم حس و مثال را تابع عقل خود سازد، سلطنت دو عالم شهادت و مثال به او داده مىشود. به مقامى مىرسد كه بر قلب هيچ كس خطور نكرده و در خيال احدى نمىآيد.

و اگر عقل فردى تابع لذّات و حس او قرار گيرد، مصداق كسى مىشود كه دنيا را دار باقى قرار داده، اَخلَدَ الى الارض شده است. اين افراد بعد از جدا شدن روح از جسمشان، ظلمتى شديد و شقاوتى عجيب سراغشان مىآيد، دردى سخت و شدّتى هولناك بر آنها سرازير خواهد شد و در قيامت كه روز آشكار شدن باطن افراد است رنجى غير قابل وصف خواهند برد.(1)

توشه راه

كسى كه در حال سير به سوى حق است، در اوّل صبح بايد با نفس خود پيمان ببندد امروز تا وقت خواب نبايد كوچك‏ترين نافرمانى از من سرزند و در اين عهد، بسيار سختگيرى كند.

پس از «مشارطه» و عهد گرفتن در صبح، «مراقبه» در طول روز را انجام دهد و در پى آن، شب‏هنگام «محاسبه» را آغاز كند؛ محاسبه‏اى كامل از لحظه‏ها و ساعات و حسابرسى دقيق از اعضا و قواى ظاهرى و

(1). رساله لقاءالله، «عوالم ثلاثه انسان»، ص 24 و 25.